Een rariteit voor ons, maar in Mexico of zelfs aan de Côte d'Azur heel gewoon. De plant wordt in Nice en omstreken wel in exotische stadsplantsoenen gebruikt. De bloemknoppen zijn het mooist, ze zijn echt paars en dikbehaard als of het bolletjes wol zijn. Het contrast van die paarse bolletjes met het grijze blad en de witte bloemen is fantastisch. De aren met ongeopende knoppen zijn goed te drogen voor later genot. Het is een kuipplant die in ons klimaat alleen in het najaar bloeit. Een korte dag plant dus.

Heerlijk toch, dat contrast van de donkere stengels en knoppen en een zomer lang rijk bloeiend met zoete roze bloemen.
Een schatje uit de microphylla /greggi / x jamensis groep die officieel half winterhard zijn maar onze mildere winters steeds beter doorstaan. Ze kunnen buiten hun blad verliezen en weer uitlopen. Helemaal veilig zijn ze in een pot in de koude kas.
Knip ze in het voorjaar terug en herhaal dat eventueel in ze zomer.
Ongezien uitplanten.

Op zoek naar de beste blauwe onder de half winterharde Mexicaanse Salvia kwamen we deze rijk bloeiende selectie tegen.
Het blauw is uitstekend we missen nog de donkere stelen waar we in eigen selecties voor kiezen. Maar het is een heerlijke potplant die makkelijk te overwinteren is. Steeds meer worden dit soort Salvia ook gewoon in de volle grond gelaten en overleven daar de winter, maar ik durf dat nog niet te beloven.
Het vliegend spul is er erg blij mee.

Ik snap het ook niet precies waarom we nu de aarde zo opwarmt opeens een plantaardige warmteminnaar moeten inzetten voor verkoeling.
Het is de allernieuwste witte. De witte Mexicanen die we tot nu toe hadden stelden soms teleur. Deze is veel beter, mooi compact, vol en rijk bloeiend.

Ik had hem misschien eerder 'Sombrero' genoemd maar het is een heerlijk ding.

Een leuke natuurlijke soort uit Turkije, dus hier ook prima winterhard.
Bloei in kranjes uit purperrode knoppen aan puperrode stengels.
De Turkse variant op de bij ons inheemse Salvia verticillata.
Nikolaus Joseph von Jacquin gaf de plant deze naam in 1773, verwijzend naar het raapvormige blad.

'Turnip sage' dus.

'Amethyst' is heel elegant vanwege de zeer lange bloeiaren. De bloemen zijn charmant, licht roze, calyx en stelen trekken het strak met hun donker purper-rood.
Hoger dan de meeste cultivars van Salvia nemorosa en betrouwbaar genoeg voor grote groepen.

Knip ze terug voor je op vakantie gaat. Als je terugkomt bloeien ze weer.

Indrukwekkende langgerekte statigheid.

De allermooiste Salvia nemorosa aller tijden.

Met name vanwege de contrasterende donkere, bijna zwarte stengels met donker paarsblauwe bloemen.

Dank je Beate, super spul!

Ik zou deze nooit laten staan. Maar jullie hebben die keus.

Deze is opmerkelijk compact en sterk uitstoelend.

Een super dwergvorm met een felle kleur.

Kleiner kan niet, in geen 1000 jaar.

Dus hiermee zit je voorlopig goed als het kort moet zijn.

Ik vind hem vooral zo stevig.

Een tamelijk donkere jongen. Die misschien wat snel verbloeit.

Daarvoor compact en zeer rijk bloeiend, want die dingen gaan vaak samen.

Knippen zorgt wel voor herbloei.

De best verkochte vaste plant aller tijden is deze eerste van Ernst Pagels. Hierdoor kreeg hij waarschijnlijk de smaak te pakken.
Het verhaal gaat dat Karl Foerster een zakje zaad aan Pagels gaf met de mededeling: "Da, sieh mahl was drin steckt!" Ernst Pagels selecteerde 'Ostfriesland' uit de zaailingen. Niet alleen zegt dat iets over het zaad maar vooral toch ook over het selectief vermogen van Ernst Pagels.

'Ostfriesland' is een rijke bloeier.

'Plumosa' zoals ze meestal wordt genoemd heeft bloemaren die zo gevuld zijn dat de bovenkant van de plant een grote bordeauxrode dot bloemen is. Feitelijk zien we niet de bloemen maar de schut-, de kelk en de steunblaadjes.

Graag zo zonnig mogelijk en droog planten. Het zusje van deze, 'Schwellenburg', is iets meer opgaand en losser vertakkend, minder zwaar gevuld.

Het zusje van 'Pußtaflamme'. De bloemen zijn minder zwaar, wat losser waardoor ze veel beter rechtop staan. Verder lijken ze nogal op elkaar.

Een zeer fijne en bruikbare kleur.

Plezant pluizig purper uit de Oost-Europese steppes.

Een nieuwe zeer lage die enige gelijkenis vertoont met 'Marcus'.

Ze zijn rijk en goed her-bloeiend.

Het is een verbetering van een verbeterde, uit een Amerikaans proefstation.

Serieuze concurrentie voor 'Marcus'.

Een donker dieptepunt.

Tot voor kort was 'Marcus' uniek als mini Salvia. Maar er nu is er ook deze dwerg in aangenaam roze uit purperen stengels en knoppen.

Bijzonder compact en laag. Een echte randjesplant.

Een geweldig dieptepunt zeg maar.

De trend is dwergvormen sinds Salvia 'Marcus' een groot succes werd.

Wij snappen dat niet precies, maar dit is er weer een.

Ik ben zelf dol op stoere planten, maar in een kleine tuin of kleine border wil je wel eens een randje vullen met lekker laag spul.
Daarvoor is deze sensationeel perfect.

Gedroomde oplossing.

'Berggarten' is een lage, breed uitgroeiende cultivar met dik grijs-viltig reuzenblad. In goede tijden, als het in het voorjaar lekker doorgroeit, is het zo groot als spinazieblad. Snelgroeiend en zeer sterk. Het is een van de cultivars van Salvia officinalis die ook goed grondscheuten maken waardoor ze snoei goed verdraagt. Bloemen maakt 'Berggarten' slechts sporadisch.

Even de door de olijfolie en in de oven krokant laten worden voor over de sla.

Heel leuk en opmerkelijk, deze zeldzame vorm met een sterk gekroeste bladrand en licht grijs blad.

Teruggevonden in Hongarije in de tuin van vrienden die hem van mij hadden.

Gebruik ze ook in je tomatensus!

Volgens mij is dit Salvia lavandulifolia. Ook na discussie met de vinder en naamgever Dr. Hans Simon, die veel respect verdient, blijf ik daarbij. We zijn samen met de zaklamp de donkere tuin van conferentieoord Grünberg in getogen om het te verifiëren.

Net als Salvia lavandulifolia dus: Heerlijk van geur en prima voor culinaire toepassing.

Je kunt beide zonder zaklamp bewonderen in onze lange zonnige salieborder.

Een bontbladige klassieker met romig geelgroen gevlekt blad. Ze wordt gemakkelijk mooi gevonden als randbeplanting langs een zonnig pad.

Ook prima geschikt voor keuken gebruik. Misschien iets zachter van smaak dan de gemiddelde gewone salie.

Meer een bladplant dan een bloeier.

Een dwergsalie met smal zeer zilver blad. Fantastisch fijne bossige en compacte plant.

De smaak is ook geweldig, zeer sterk en geconcentreerd.

Bovendien best makkelijk bloeiend.

Mijn liefste salietje.

Een hele fijne sterke cultivar en nette plant met groot donkergrijs blad dat ook intact blijft bij ongunstig weer.

De bloemknoppen zijn roodachtig en steken daardoor scherp af tegen het grijze blad.

Bijzonder sterk en goed voor tuin en keuken.

Het was ons al opgevallen, er zijn verschillende vormen van 'Purpurascens' in omloop. Dan krijgen de sterk op elkaar lijkende cultivars de gezamenlijke aanduiding 'Group'. Afwijkende vormen kunnen dan weer worden benoemd zoals: 'Robin Hill'. In ieder geval het zijn allemaal heel bruikbare planten met waardevol diep mat purper blad. Purperascens is vooral een bladplant, ze bloeit zelden en nooit echt rijk.

Prima voor keuken gebruik ook.

Wit bloeiende salie is een compacte plant, iets minder hoog dan de rest.
Niet alleen erg aantrekkelijk, maar ook heel lekker voor bij de pasta.

Ze bloeit zeer rijk en lang en als de bloemetjes zijn uitgevallen blijven de groen160-gele calyxen nog lang sierlijk.

Je snoeit ze na de bloei (geduld, het houdt een keer op) diep terug, dan blijven ze lekker vol.

Naar verluidt gevonden door Piet Oudolf, als kruising tussen 'Amethyst' en 'Tänzerin'; beide niet de minste. Ik heb Piet dat zelf helaas nooit horen bevestigen.

Wel bewezen is uit onomstreden onafhankelijk onderzoek dus hoe dan ook correct:
Spectaculair grote bloemen en zeer rijk bloeiend.

Diep donker paarsblauw en explosief bloeiend in juni. Kan daarna nog tot november wat af en aan nabloeien.

Knippen stimuleert de herbloei wat minder bij deze. Maar baat het niet dan schaadt het ook niet.