Spectaculair glimglanzend groot, diep groen blad, stevige, statige aren met heerlijke zuiver witte bloemen.
De bloemen van Acanthus stonden model voor een van de meest bekende en meest gekopieerde voortbrengsels van de decoratieve kunst: de Corinthische zuil ornamenten.
Acanthus bloeit meestal door tot de eerste vorst. Het begin kan na een strenge winter wat langer op zich laten wachten, maar ze zijn uitstekend sterk.

Dat Acanthus een moeilijke plant zou zijn is grote flauwekul, integendeel; ze verdraagt alle denkbare omstandigheden. In het zuiden vermijden ze de grote hitte door in de zomer af te sterven. Bij ons doen ze dan juist maar wel een klein beetje verward hun ding.
Heerlijk donkergroen en fijn besneden blad, onontbeerlijk voor architectonisch bewuste tuiniers.
Doet het dus ook prima in de schaduw, onder een boom of struik.

Spectaculair diep paarsblauwe bloemen aan een plant van zo'n 45 cm breed en 120 hoog.
Diep ingesneden donkergroen blad.

Ze hebben vocht nodig, met name tijdens het groeiseizoen. Schaduw wordt verdragen maar zon heeft de voorkeur.

Super standvastig border spul, met bijvoorbeeld Achillea en Geranium.

Toenemende culinaire belangstelling geniet deze beminnelijke beschermde inheemse plant. Denk daarbij in de richting van een knoflookachtige dressing voor bij de pannenkoek zoals we in Hongarije aten, daslook pesto voor over de pasta of gewoon door de aardappelpuree.
Als ze vochtig staan groeien ze snel tot heerlijke plakkaten. In de zomer zijn ze tijdelijk vertrokken, eind van de winter lopen ze weer uit met nieuw blad.

Zo sterk als een beren-look.

We verheugen ons al lang op deze bijzondere kruising die al sinds 2004 in Schotland werd getest door de vinders Elizabeth en Alasdair MacGregor. In 2011 werd ze beste introductie op de Chelsea flower show. Ze bloeit zo lang omdat het een kruising is tussen een voorjaarsbloeiende (A. rupicola) en een herfstanemoon.
'S nachts sluiten de bloemen zich half en gaan een beetje hangen. In de ochtend toont ze daarom haar paarse stroken. Als het warmer wordt toont ze haar zuiver witte hart.

Concurrerend met Pulmonaria om het meest zilveren blad. De groene aders accentueren het zilver. De lieve bloemetjes zweven daar boven aan dunne steeltjes..

Een cult-plant nog steeds,ik weet niet precies waarom ook alweer. Maar zeker niet onaardig.

Een bus Engelse tuinreizigers voldoet meestal om onze hele voorraad te plunderen.

De bloemen van dit gevulde persikbladklokje verkleuren van heel zacht violet naar bijna puur wit. Het zijn heerlijke dotjes, watjes bijna.

Prima winterhard en makkelijk natuurlijk, voor jarenlang plezier.

Deze lage kruipende soort heeft fijn en donker naaldvormig blad. De geurende bloemen beginnen geelgroen en verkleuren naar rood, de schutbladeren zijn geelgroen. Een van de kleinste in het geslacht die van zich afbijt door goedaardig te woekeren. Er vormt zich snel een vrij dichte zode die echter buurplanten niet hindert. Ze groeit op de armste en moeilijkste plaatsen waaronder droge schaduw nog gemakkelijk weg.

Deze is opmerkelijk, de 'reuzenvorm' van die lage kruiper die gaat waar geen enkele andere plant gaan kan: de droge schaduw. Vorst deert ze niet.

Zo hoog opgaand worden het van die lekkere geurende bollen.

De foto is gemaakt in maart in 'Jardin D'Enteoulet'.

Uit het wild in de buurt van Nice, natuurlijk.
Maar evengoed bijzonder sterk en winterhard. Bloei van begin zomer tot herfst.
Misschien wel de allersterkste en beste wolfsmelk van allemaal maar wel soms kortlevend.
Geef ze de ruimte, ze groeit breed uit. Het fijne naaldvormige blad knip je in het voorjaar diep terug.

Iedereen moet deze geweldige gele wolkjes planten.

Een kruising van twee door bijna heel Europa voorkomende soorten (Euphorbia waldsteinii x E. cyparissias). Beide sterk, makkelijk en geschikt voor elke standplaats inclusief droge schaduw. Goed vast, winterhard en gezond.

Ze mag na de bloei of in de herfst teruggeknipt.

Vormt bij ons een contrasterend duo met zwarte Helleborus. Heerlijk.

Picotees hebben scherp gesneden aders in de bloem en langs de rand van de bloemblaadjes. De achterkant van de bloem is net zo donker als het randje. Ze worden vaak gezaaid. Dit is een van de eerste vegetatief vermeerderde picotees ooit.

De grote aankijkende schotelvromige wit-roze bloem staat op een stevige steel en is donkerder roze aan de achterkant.

Het blad van deze bijzonder kleurrijke Heucherella komt meer in de buurt van dat van Heuchera. Bij warm weer neemt oranje de overhand de rest van het jaar is het vooral rood en geel.

Ze kan behoorlijk overhangen en doet het dus ook goed in 'hanging baskets' of over een muurtje.

Een koperen waterval.

Deze recente introductie en Chelsea winnaar heeft fijn, diep ingesneden oranjeroze blad met donkere aders.

Heucherella's zijn makkelijke bladplanten voor zon en schaduw zolang het er maar een beetje humeus en vochtig is.

Het meest roze schatje van het hele stel.

Het heerlijk grijsblauwe zachte blad schiet meteen na de winter de grond uit, gevolgd door aandoenlijke hangende bloemetjes. In marine blauw tot roze. De plant is best betrouwbaar ondanks haar tere uiterlijk. In de zomer sterft het blad plotseling af en verdwijnt ze onder de grond om plaats te maken voor andere planten. In het volgende voorjaar komt ze weer even krachtig op. Voor een koele vochtige plaats in de schaduw.

Virginia bluebells, bossen vol daar.

Itoh pioenen zijn kruisingen van kruidachtige pioenen met boompioenen.
Toichi Itoh was de eerste die dat voor elkaar kreeg.
'Pastel Splendor' werd eind jaren 80 geselecteerd door Bill Seidl uit gekregen zaad. Het is een zeer groeikrachtige plant, rijk bloeiend met halfgevulde bloemen met een goed gevuld hart.

Een plezierplant.

Deze Rockii-boompioen werd in 1971 in China geselecteerd door Heze Flower Garden.

De naam betekent 'geur kampioen'. Dat mogen we met een korreltje zout nemen aangezien boompioenen wel geuren maar zelden erg sterk.

Ze bloeit midden vroeg met 18 cm grote bloemen.

Zuiver witte bloemen in het vroege voorjaar, zo rond Pasen een soort mijlpaal.

De zaden ontstaan in heerlijk warrige pluizen waar de plant nog lang sierwaarde aan ontleent.

Ze mogen graag in een soort rotsplant omgeving groeien.

Wit wildemanskruid is helemaal pluis.

Een soort Buxus maar dan aangenaam geurend en bloeiend en gezond.
Je mag ze naar hartelust in model snoeien, maar ik zou dat na de bloei doen. Ze vormen uitlopers waardoor ze snel dichte polletjes vormen. Zelfs droge schaduw verdragen ze nog prima.

Hun donkergroene glanzende blad houden ze ook in de winter. Je kunt er de heggetjes om je lavendelvakken mee maken als dat perse moet.

Heerlijk lichtgevend geel uitlopend blad in het vroege voorjaar. Het ziet er kwetsbaar uit maar loopt bij weer en wind krachtig uit. De plant stoelt snel uit en kan op den duur gedeeld worden en natuurlijk wilt u her en der deze lekker gele voorjaars toef. De bloemen komen in wolkachtige pluimen als het haar van de componist waar altijd bij wilde haren aan gerefereerd wordt. Een favoriet van Roger.

Borage bloemetjes uit Oost Europa, maar dan met leuk gekrulde slipjes aan de bloemblaadjes. Gedraaid zoals de propellertjes die we als kinderen op de kermis wonnen. Bloeit vroeg voordat het grote blad verschijnt. Bloem, blad en wortel worden in Turkije gegeten als 'aci hodan'.
Ze woekert een beetje met rhizomen, dus een goede bodembedekker zelfs voor droge schaduw.
Voor een rijk onbekomkommerd schaduw plekje.

Op een of andere manier voelde ik me opeens verplicht ook een paar goede cultivars van deze eenvoudige bodembedekker te vermeerderen.
Dit is onze relatief donkerblauwe suggestie van deze gemakkelijke bladhoudende bodembedekker met glimmend donkergroen blad voor de schaduw. Kan, als het er niet te gek droog is ook prima in de volle zon.
Een sterke gemakkelijke plant voor de luie tuinier. Ook geschikt voor romantici.

De kleine maagdenpalm heeft fijner blad, is wat fijner van bouw dan Vinca major, de grote.
Je hebt geen omkijken naar deze eenvoudige, gemakkelijk en snelgroeiende bodembedekker. Maar je mag in het voorjaar een keer alle blad er af knippen voor fris nieuw blad.

Vernoemd naar een van de meest fameuze schaduwtuiniers met een voorliefde voor witte bloemen en zilver blad.

Alle bloeikracht wordt bij deze amerikaanse soort opgespaard voor een explosie in het voorjaar. Tijdens de bloei is het hartvormige blad nog niet volledig ontwikkeld. Na de bloei wordt dat veel groter en krijgt de plant het karakter van een stevige zodevormende bodembedekker die het ook in de schaduw prima doet. Eigenlijk bloeit de plant wel door maar, net als Viola odorata met cleistogame bloemen. Dat zijn bloemen die zichzelf bevruchten en dus geen behoefte aan bloemblaadjes hebben. In feite vormen er zich na het voorjaar gewoon meteen zaaddoosjes onder de plant.