Een selectie van Marco van Noort die opviel vanwege de helder witte lippen in scherp contrast met de goed oudroze bloemhoofden.

Het is een vrijwel onuitroeibare, dus sterke vaste plant met mediterrane uitstraling voor elke standplaats, Ze verdraagt zon net zo goed als schaduw.

Statig gebouwd archetype.

Spectaculair glimglanzend groot, diep groen blad, stevige, statige aren met heerlijke zuiver witte bloemen.
De bloemen van Acanthus stonden model voor een van de meest bekende en meest gekopieerde voortbrengsels van de decoratieve kunst: de Corinthische zuil ornamenten.
Acanthus bloeit meestal door tot de eerste vorst. Het begin kan na een strenge winter wat langer op zich laten wachten, maar ze zijn uitstekend sterk.

Dat Acanthus een moeilijke plant zou zijn is grote flauwekul, integendeel; ze verdraagt alle denkbare omstandigheden. In het zuiden vermijden ze de grote hitte door in de zomer af te sterven. Bij ons doen ze dan juist maar wel een klein beetje verward hun ding.
Heerlijk donkergroen en fijn besneden blad, onontbeerlijk voor architectonisch bewuste tuiniers.
Doet het dus ook prima in de schaduw, onder een boom of struik.

Tweekleurig, net als 'Bicolor' .
'Cloudy is nieuwer, heeft 'grotere bloemen op wat kortere aren en bloeit wat later.

Een betrouwbare vaste plant op stevige stengels voor niet al te arme vochthoudende grond.

Nice, smoothy and cloudy indeed.

Spectaculair diep paarsblauwe bloemen aan een plant van zo'n 45 cm breed en 120 hoog.
Diep ingesneden donkergroen blad.

Ze hebben vocht nodig, met name tijdens het groeiseizoen. Schaduw wordt verdragen maar zon heeft de voorkeur.

Super standvastig border spul, met bijvoorbeeld Achillea en Geranium.

Blauw gerande witte helmen, die moeten wel voor een soort engelen leger bedoeld zijn.

Een bijzonder makkelijke plant die graag een beetje rijk staat op vochthoudende grond.

Onsterfelijk.

Een nieuwe compacte en diep diep diep donkerbladige vorm van Marco van Noort.

De bloemen hebben een heerlijke en sterke vanille geur.

Bijzonder zeldzaam nog.

Zoet geurende bloemen, net als de rest.

Het diep donkere blad van deze onverwoestbare plant is heel fijn ingesneden.

De lange aren geuren sterk aangenaam zoet als vanille.

Diep, diep, diep, donker glanzend blad.

Sterk, makkelijk, geurend en raadselachtig prachtig.

De diep chocolade bruin-rode bladkleur maakt deze slaande schoonheid zeer begeerlijk. Sterk zoet vanille geurende roomwitte bloemen aan lange stelen.

Officieel voor de schaduw, maar je krijgt bij ons ontheffing af te rekenen met wat bruin blad na de echt hete zomerdagen, maar ook intensievere bladkleur en wat meer bloei als ze in de zon staat. Water geven mag ook.

Die geur is groots.

Deze vorm is in alles groter dan de gewone vrouwenmantel het blad onverwoestbare randplant of vakkenvuller is groener.
Je kunt ze na de bloei tot de grond terug knippen. Meestal gaan ze dan nog een keer bloeien.
De alchimisten dachten dat de zilveren waterdruppeltjes ochtenddauw onmisbaar ingrediënt waren voor het maken van goud. Onzin, dit is puur tuingoud.

Sterk, makkelijk en magisch.

Toenemende culinaire belangstelling geniet deze beminnelijke beschermde inheemse plant. Denk daarbij in de richting van een knoflookachtige dressing voor bij de pannenkoek zoals we in Hongarije aten, daslook pesto voor over de pasta of gewoon door de aardappelpuree.
Als ze vochtig staan groeien ze snel tot heerlijke plakkaten. In de zomer zijn ze tijdelijk vertrokken, eind van de winter lopen ze weer uit met nieuw blad.

Zo sterk als een beren-look.

Nog zo'n sprookjesplant van Elizabeth en Alasdair MacGregor die we kennen van de fantastische 'Wild Swan'.

De eerste bloemen zijn enkel, later worden ze halfgevuld.

Dit zijn precies de kleuren waar ik bij Anemone al zo'n 25 jaar naar zoek.

Wie de echte engelwortel zoekt voor culinaire toepassingen, moet deze hebben.
Een heemplant met sprookjesachtige, archaïsche uitstraling. De hele plant inclusief bloemen is groen met rode stengels.
In Frankrijk wordt de stengelvoet versuikerd en als eetlust bevorderend snoep geconsumeerd. En wat wil je nog meer in Frankrijk, behalve eetlust?
Monocarp, dus laten uitzaaien. Ze houden zich gemakkelijk zelf in stand via zaad.

Dit is een bizarre schaduwplant waar kinderen en volwassenen veel plezier aan beleven. De bloemen vormen een tuiltje met een lange sliert, Het wit met chocolade-bruine tuiltje zit tussen het blad en de sliert steekt boven het blad uit. Deze, tot 25 cm lange, sliert is precies een muizenstaart, heel bijzonder. De plant komt wild voor in Spanje en Italië maar is bij ons prima winterhard. De plant vormt via rhizomen verderkruipendene tapijtjes. Voor de humusrijke schaduwborder.

Concurrerend met Pulmonaria om het meest zilveren blad. De groene aders accentueren het zilver. De lieve bloemetjes zweven daar boven aan dunne steeltjes..

Een cult-plant nog steeds, ik weet niet precies waarom ook alweer. Maar zeker niet onaardig.

Een bus Engelse tuinreizigers voldoet meestal om onze hele voorraad te plunderen.

Een elfjes bloem die heerlijk door je witte border rankt met tere takjes.
De aren passen overal bij en zijn bijzonder lieflijk.

Als je tijd hebt om uitgebloeide aren weg te knippen worden er nieuwe bloeiende zijtakken gevormd.

Lieve vrienden van ons claimen, lang geleden, de eerste plant ons land binnen te hebben gesmokkeld, waarvoor dank.

Al vele jaren zocht ik naar de ultieme helmbloem voor ons sortiment. Het is net niet helemaal mijn plant en we zijn ook geen grote liefhebbers van schaduw. Maar dit super blauw heeft me overtuigd.

Fijn geveerd blad, dieprode stengels met trosjes Meconopsis-blauwe bloemen.

Dit is mijn helmbloem en ze is welriekend bovendien.

Heel gewoontjes misschien voor sommigen; een zuiver wit met maar weinig vlekjes, tweejarig vingerhoedskruid. Maar ik geniet er nog steeds erg van.

Ze staat bekend als geneeskruid, maar mocht je ze net als ik alleen maar nodig hebben om er van ver van te genieten, dan kan dat dus gerust.

Ze zaaien zich zelf uit als ze op de juiste plek staan.

'Meidrank' zeggen de Walen vanwege de frisse voorjaarsdrank gemaakt met het blad en de bloemen. Het is bovendien een traditionele (ouderwetse) makkelijke bodembedekker voor de niet te droge diepe schaduw. Zet ze maar in vergeten hoekjes onder de struiken.
Wanneer Asperula wordt gedroogd neemt de hooi-geur toe, de stof die dat veroorzaakt heet cumarine (in grote hoeveelheden giftig). Een bosje aan het hoofdeinde helpt dankzij dat stofje bij het inslapen.

Deze is zo lang subtiel mooi omdat niet alleen de bloemen boeien, maar ook de heerlijke zaadpluizen zo extravagant sierlijk blijven.

Een plant die hier thuishoort en nooit in de problemen komt. Kinderen moeten deze nederige schoonheid in hun jeugd zien.

Super sterk en eenvoudig mooi dus.

Levensgeluk.

Met de seizoenen verkleurt dit blad van helder rood naar diep robijn rood.

Opvallend vuurwerk vrijwel jaarrond.

Misschien kun je er iets mee. Niet alleen in de tuin, maar ook in potten geschikt.

Met water krijg je dit vuurtje niet geblust.

We dachten al vaker dat we de aller aller donkerste hadden gevonden.
Maar toen we deze zagen waren we toch weer echt onder de indruk.
Gevonden door Dirk Scheys en geïntroduceerd in 2010.

Het blad heeft een antraciet matte glans.

Of hoe noem je dat? Je moet hem zien.

Even makkelijk als de rest.

Alweer een nogal nieuwe, maar nu met de vreemdste bladkleur ooit gezien.

Wel heel leuk dit. Daar kan je vast van alles mee in frisse combinaties.

De bloemen zijn onbeduidend, in tegenstelling tot het opvallende blad.

Die diepst donkere van het hele stel.

Purper en bruin vloeien samen tot een soort van zwart.

De glans versterkt het effect.

Enige natuurlijke vijand van deze wintergroeier is de Taxuskever.

Het blad van deze is donker, bijna bruin in de winter en wordt in herfst en voorjaar helderder van kleur. In de zomer dat kenmerkende abrikoos oranje.

Brandend blad.