Een van de fijnste ganzerikken die ik ooit heb leren kennen. Misschien ook mede dankzij de herinnering aan inmiddels overleden bondgenoot Michel waar ik haar het eerst van kreeg.

Diep rode bloemen op lange luchtige stengels met een donker bruin hart uit de zuidelijke staten van de VS.

Zilver-groen blad, gedeeltelijk ook nog in de winter. Makkelijke lang levende plant.

Vuurwerk roosjes.

Dit inheems schatje heeft me altijd vertederd. Een wonderlijk mooie voorjaarsverassing toch, als dit in je ruig grasland staat en zich daar dan uitzaait.

Het is bovendien een belangrijk geneeskruid.

Het blad wordt in Spanje gegeten en de bloemen kunnen versuikerd of in salade.

Echt voorjaar.

'Regina' is een kruising uit 1981 van 'Schneiders Späte Knorpelkirsche' (dat zijn de grote kersenbomen op onze kwekerij) met 'Rube'. De kersen hebben een bijzonder goede smaak en aroma en weinig last van barsten, ze rijpen relatief laat, eind juli.
Ze is zelfbestuivend, maar andere kersenrassen in de buurt geven meestal een wat hogere opbrengst.
Dit zijn kleine boompjes, dus goed te verzenden. Omdat ze laag veredeld en als zuilvorm gekweekt zijn blijven ze klein.

De 'Hauszwetsche' is een ziektevrije zelfbestuivende zoete pruim met grote langwerpige vruchten. Het groen-gele vruchtvlees laat goed los van de pit. Ze geeft een goed regelmatige opbrengst.
Ook hier geldt; zelf bestuivend maar geeft nog meer opbrengst met andere rassen in de buurt.
Matig snoeien in het voorjaar of meteen na de oogst.

Voor je Proermevlaai.

Ook 'Stanley' is zelf bestuivend. Maar als je er plaats voor hebt plant dan een aantal verschillende rassen, zowel om de oogst te spreiden, de opbrengst te verhogen als omwille van de subtiele smaakverschillen.

De grote ovale, sterk berijpte vruchten rijpen omstreeks eind augustus tot half september.

Na de oogst of in het voorjaar licht snoeien in vaasvorm zodat de zon diep in de kroon kan doordringen.

Een van de allerbeste zilverbladige longkruiden.
Diep blauwe bloemen aan korte stelen en fijn smal volledig zilver glanzend blad.

Een opvallend volle bossige plant die liever niet te diep wordt terug gesneden.

Meeldauw zagen we hier nog nooit in.
Een goede gezonde bodembedekker.

Lekker vol glimmend, super zilver.

Deze kreeg in 1999 op het Plantarium in Boskoop heel toepasselijk de zilveren medaille.

Een van de beste volledig zilverbladige vormen. Het glanst warempel in de zon.

De bloemen verkleuren van roze vrij snel naar blauw.

Glimmend van trots nog steeds.

Een zeer rijke bloeier in een aangenaam koraal rood met lang smal spits, rijk gevlekt, rechtopstaand blad.

Een vrij recente kruising met genen van Pulmonaria longifolia, de lang blad kampioen.

Geef ze een rijk plekje in de vochtige schaduw en je hebt er geen omkijken naar.

Lang smal spits en duidelijk gevlekt blad, rijk bloeiend met kobalt blauwe bloemen. Een zeer goede aanvulling op ons Pulmonaria sortiment.

Longkruid is een van de beste bodembedekkers die ik ken. Het blad blijft tot december mooi gezond.
Na de bloei kan er als ze te droog staan een beetje meeldauw in komen. Snijd ze dan tot de grond terug. Ze maken heel snel weer gezond nieuw blad.

Dikke vette bloemen zoals koningin Victoria ze mooi gevonden zou hebben.

Deze zou ook zeer meeldauw resistent zijn. Handig, maar na de bloei blad knippen, beetje mest en water zorgen ook altijd voor gezond vers blad dat tot de winter mooi blijft.

Een van de betere bloeiers dus. Nochtans absoluut niet vlekkeloos, dus ook bladschoon bij deze.

Zeer rijk bloeiend in het vroege voorjaar. Na de bloei groeit het gevlekt blad uit voor de rest van het seizoen.

Wat zwakker in de diepe schaduw. Geef ze dus eventueel wat meer zon als ze niet gezond blijven.

Onze meest geliefde witte.

Longkruid verdraagt schaduw prima. Maar staat, net als de meeste planten, als er voldoende vocht is ook graag in de zon.

Dit is een van onze favorieten vanwege de grote bleek opaal-blauwe bloemen.

Het blad heeft grote zilveren plekken.

Porselein plant.

Voor de afwisseling eens aan iets wilder wildemanskruid dan de gebruikelijke ouderwetse zaairassen.

Deze planten zijn ook gezaaid dus de kleur kan variëren van dat bijzonder maan-blauw tot donker paars, heel soms wit.

Deze soort komt wild voor in Europa, Russland, China, VS en Canada. Het is de nationale bloem van Finland.

Een nog onontdekte kleur voor deze voorjaarsbloeiende rotsplant.

Ze groeien hier niet ver vaandaan in Duitsland in het wild en daar kom je vast ook deze heerlijke kleur tegen. Van nature zijn ze diep paars-blauw.

Echt een bloemetjes plant.

Paasklokjes zou je ze kunnen noemen deze fijne vroege en best grote bloemen voor zo'n kleine plant.

Als ze het naar hun zin hebben, op een best warm plekje in doorlatende grond kunnen ze hele plakken vormen.

De zaaddozen zijn lollige pluizebollen.

Deze is veel verfijnder dan de andere Pycnanthemum, met haar smal geveerd blad.

Kleine knoopachtige witte bloemen in clusters, de hele zomer

dit is geen muntsoort, maar ze heeft wel een munt-geur.

Het geslacht Pycnanthemum werd vroeger tot de Mentha gerekend.

Een amerikaanse bosrandplant met heerlijk zilveroplichtend topblad.

Een van de beste vlinderplanten die er zijn!

Bovendien heerlijk geurend.

Het blad kun je vers kauwen, of je kunt er thee van maken.

De eerste keer dat ik deze plant met paars gespikkelde witte bloemen en smal grijzig blad uit het zuiden van de VS zag stond er een bordje bij met: Origanum viride. De bijen uit een nabijgelegen korf vlogen er massaal op, zo'n bevlogen plant zag ik daarna nooit meer.
De groeiwijze lijkt inderdaad op die van marjolein. Het is ook een ex-munt: vroeger heette ze Mentha pilosum.
Die muntgeur blijft en wordt na drogen zelfs nog sterker.

De zoet sappige vruchten rijpen eind september en smelten quasi in je hand.
In 1820 gevonden door Bonnet uit Boulogne sur Mer en vernoemd naar
monsieur Hardy, directeur van de 'Jardin de Luxembourg' in Parijs.
Ze kan zich zelf bestuiven maar de opbrengst wordt aanzienlijk verhoogd wanneer een van de volgende rassen in de buurt staan: 'Bonne Louise d'Avranches', 'Charneux' 'Clapp's Favorite', 'Conference', 'Doyenné du Comice', 'Gieser Wildeman', 'Supertrevoux' of 'Triomph de Vienne'.

Als ik twee peren moest kiezen, dan deze en 'Doyenne du Comice'. En gelukkig zijn die twee ook nog goede bestuivers voor elkaar. Lang gelden hadden we een boomgaardje in beheer met vooral 'Conference', de 'Doyenne du Comice' stonden er tussen als bestuivers.

Goed bewaarbaar en lang lekker.

En dit is mijn allerliefste peer. Ze worden ongeëvenaard zacht en sappig wegsmeltend als ze goed rijp zijn.
Ook deze kan een flink stuk de winter in worden bewaard.

'Conference' is een goede bestuiver maar ze kan zich ook redelijk zelf bestuiven. Er kunnen dan zelfs pitloze peren ontstaan.

Gevonden door Comice Horticole de Maine et Loire en in 1849 geïntroduceerd.

'Gieser Wildeman' is goed zelf bestuivend en kan na de oogst begin oktober tot eind januari worden bewaard. eetrijp zijn ze een paar weken na de oogst.
De kleine regelmatig gevormde peertjes worden vooral als stoofpeer gegeten.

Ze kan tijdens 'beurtjaren' een wat lagere opbrengst geven.

Het is een trage groeier, geschikt voor kleine tuinen.

Een wat zoetere, gezaaide, roodstelige rabarber.

Gezaaide planten hebben het voordeel dat ze vitaler zijn dan gedeelde planten.

Een rabarberplant kan tot 15 jaar productief zijn.

Een heerlijke diep blauwe kleur heeft deze plat groeiende vorm met licht gebogen takken.

De kruipende vormen, zoals daze bloeien veel rijker en ook vaak al voor de winter.

Daar staat tegenover dat ze misschien iets vorstgevoeliger lijken te zijn.

Ideaal voor een hoge pot waarin ze elegant over kunnen hangen.

Een van mijn favoriete kruipende rozemarijnen omdat we er lang geleden zo'n heerlijke pot vol van hadden.

Zo'n pot overwinter je het beste in de koude kas.

De geurige takken worden zo'n 30 tot 40 cm lang en staan breed uit tot ze gaan hangen.

Het dauw van de zee dat als blauwe regen over de rand van je pot stroomt.