Ze komt laat op en lijkt eerst een gewoon, wat traag gras met fel rode punten.

In de zomer wordt de hele plant al snel lichtgevend rood.

In groepen maakt het strijklicht van het najaar haar fenomenaal.

Voor niet te droge rijke liefst licht zure grond.

Een vroege indianenzomer.

Hoewel deze tropische verwant van de heggerank gezonde eetbare knollen produceert koesteren we deze toch vooral om haar sierlijke blad.

Je moet ze vorstvrij overwinteren.

Groente voor potten dus.

Zoete aardappel is een tropisch gewas, de knollen moeten binnen worden overwinterd.

In bloei komen ze bij ons niet. We vinden ze vooral leuk in pot vanwege hun blad samen met andere bladplanten zoals Pennisetum x advena 'Rubrum'.

Ze gaan heerlijk overhangen en produceren een bladwaterval en als het meezit ook nog een eetbare knol.

De knol van deze amusant sierlijke potwoekeraar ontleend haar zoetheid aan inuline. De zelfde suiker al we in aardpeer aantreffen. Inuline wordt snel afgebroken, is niet dik makend en verdraaglijk voor suikerpatiënten.

En dat bronzen blad? Heel aardig toch in pot.

Zwarte bloemen, altijd spectaculair. Maar meestal ook vooral diep donker paars als je ze niet uit de juiste hoek bekijkt.

Baardirissen houden van warme grond. Liefst voelen ze de zon bakken op hun wortel die net aan de oppervlakte komt.

HMisschien niet eens zo heldhaftig en niet eens echt door en door zwart, maar hoe dan ook heerlijke bloemen.

Heerlijk zachte wolkachtige bloemen in wit met een porselein blauwe waas en lichtgele plekken.
Orris, het poeder uit de gedroogde wortel geurt als viooltjes. Deze Lis wordt daarom grootschalig gekweekt voor de parfum industrie, met name in Italië.
De plant kent ook medicinale en culinaire toepassingen.

Mijn favoriete lis niet alleen vanwege haar verschijning maar ook de verhalen.

In 1964 geïntroduceerd door Wills en genoemd naar een park in Tenessee.

Een midden tot late bloeier in een hartverwarmende kleur en bovendien geurend.

Diezelfde warmte mag je de vlezige wortel geven.

Duitse lis hoort zo te worden geplant dat de wortel opwarmt in de zon.

Zo'n bezwangerde machtige onweerswolk in de avond waarvan je eigenlijk wel weet dat ze geweldig is. Zo'n soort 'guilty pleasure' is dit.

Overdag in de juiste combinatie is het weer een heel ander feestje.

Duitse lis plant je met de wortel boven de grond zodat de zon haar kan opwarmen.

Voor wie zonder geelvrees tuiniert, deze intensief eidooier gele. Groot, lang en rijk bloeiend en geweldig. Indrukwekkend als het geel van Ferula of Phlomis, een kleur die je bijblijft.

De dikke hoofdwortel van Duitse lis, ofwel Iris Germanica, moet bakken in de zon.

Een ouwe trouwe prijswinnaar. (1943)

Baardiris houdt van warme niet te zware grond. Plant ze met de wortelstok net boven de grond zodat deze opwarmt in de zon.

Ik stel ze me graag bloeiend voor in zo'n zuid-Franse verwaarloosde tuin langs de straatkant. Als wij in zuid-Frankrijk zijn zijn ze meestal uitgebloeid maar dat hindert niet.

In onze tuin planten we ze langs de paden in de heetste hoekjes.

Ook hier wordt warmte met warmte beantwoord en een vleugje parfum.

Je mag ze snijden voor de vaas maar nog leuker lijkt het me hier spannende combinaties mee te bedenken.

Let daarbij op de bloeitijd.

Voor je harem van tuinschoonheden.

Daar gaan we weer; nu echt de zwartste bloem ooit.

Het grijze zwaardvormige blad overtuigd je desnoods met zachte dwang.

We vinden dit allemaal erg spannend. Maar wat mij het meest fascineert is; waarom?

Zwarte bloemen; zijn ze echt of is het..... 'Superstition'.

Grote witte bloemen boven zwaarden die tevens dienst doen als blad.

Geurend en vrij vroeg bloeiend.

Geïntroduceerd in 1916, een blijvertje dus.

Wij kan een ridder met een witte baard weerstaan?

Japanse Lis staat net als Siberische lis liever in wat vochtigere zure bodem.

De bloemen staan als ze helemaal open zijn horizontaals ze hebben ronde kelkbladen.

Deze werd in 1975 gevonden door de Duitse kwekerij Zillmer, het blijft een Japanse Lis.

Boter en suiker gaan goed samen en zorgen voor voedsel bliss, de zoete tegenhanger van chili en knoflook.

Een sterke en makkelijke lis die nergens last van heeft. Half mei tot half juni spectaculair.

Verantwoord snoepgoed.

Een wolk van een blauwe Iris met een subtiel zilveren randje.

Je hebt er eigenlijk helemaal geen omkijken aan die Siberische lissen.

Behalve als ze bloeien.

In 1998 vond Bob Hollingworth deze zaailing. Omdat hij al te veel witte had wilde hij deze weggooien. De blauwe ernaast werd naar het proefveld verplaatst, daarbij kwam per ongeluk een stukje van de witte mee. De blauwe werd afgekeurd maar de witte bleek rijk te bloeien met gigantische bloemen op stevige stengels. Sindsdien won ze alle prijzen inclusief De RHS Award of Garden Merrit.

Perongelukke pracht.

Een heerlijke kleur om verspreid tussen wolkige grijze bladplanten te zetten zoals Artemisia absinthium 'Lambrook Mist' of Lupinus chamissonis.

Iris sibirica is sterk en houdt van licht zure wat vochtige grond maar doet het overal prima.

In de 19e eeuw afgescheiden van het geslacht Iris en inmiddels door de draaikonten van Kew weer terug geplaatst is deze bijzondere wilde Iris uit het middellandse zeegebied nu ook eindelijk bij ons gearriveerd.

Ze heeft smal grasachtig blad en bloeit zeer vroeg en heel subtiel met kleine niet erg opvallende geurende bloemen.