Van het zwarte veld, proefveld van Chris van Geyselen. Deze diep donker rode vorm.
Een wat lagere, later en langer bloeiende cultivar.
Persicaria raak je nooit kwijt. Ze kunnen op elke grondsoort en laten niet over zich heen lopen.
Hier vul je snel grote gaten mee. Het is een ijzersterke robuuste plant die tot diep in het najaar presteert. Eindelijk een die Eupatorium purpureum naar de kroon stoot.
Maak er samen met dat koninginnenkruid en Miscantus zo'n massief stevig najaarshoekje mee.
Een joekel van een dikkerd.
Een stevige op zichzelf staande cultivar met goed gave bloemen in volle aren.
Als allemaal, onverwoestbaar.
Deze selectie uit 2008 van Jan Spruyt is hot.
Korte stompe aren in heftig vuurrood.
Wellicht de roodste en al even robuust als de rest.
Dit is onze favoriete rode.
Deze majestueuze schermbloemige kan een beetje tippen aan Ferula. Dus ze is geweldig.
Het blad komt niet hoger dan 70 cm, de rest vormt het bloemstengel festijn. Die stengels zijn bovendien donker purper.
Een zeer bruikbaar verticaal element voor je border dus. Ik denk daarbij aan prairie hoewel ze oorspronkelijk uit zuid-oost Europa komt.
Ze is monocarp, dus sterft na de bloei, maar houdt zich uitstekend in stand via zaailingen. Bijen zijn er dol op.
Deze wordt wel verward met Phlomis russeliana, Het zijn beide kruidachtige, dus niet verhoutende soorten, maar deze is subtieler van kleur en veel hoger. De verfijnde combinatie van groen-grijs wollig blad met zacht roze met beige bloemen vind ik heel aangenaam. Het is mede vanwege haar hoogte een indrukwekkende plant die soms zelfs de 2m haalt.
Ze is prima winterhard en half bladhoudend.
Turkse salie, uit Griekenland.
Phlox mag van mij geen tweekleurige bloemen hebben. Het is het voetvolk van de tuin. Simpele onopvallende planten die alleen voor kleur zorgen op hun eigen niveau. Deze doet dat zeer laag en zeer vroeg.
(om verwarring te voorkomen: er zijn twee Phlox 'White Admiral'; een hoge en een lage)
Licht en luchtig, vulgair functioneel.
Deze is veel verfijnder dan de andere Pycnanthemum, met haar smal geveerd blad.
Kleine knoopachtige witte bloemen in clusters, de hele zomer
dit is geen muntsoort, maar ze heeft wel een munt-geur.
Het geslacht Pycnanthemum werd vroeger tot de Mentha gerekend.
Een amerikaanse bosrandplant met heerlijk zilveroplichtend topblad.
Een van de beste vlinderplanten die er zijn!
Bovendien heerlijk geurend.
Het blad kun je vers kauwen, of je kunt er thee van maken.
De eerste keer dat ik deze plant met paars gespikkelde witte bloemen en smal grijzig blad uit het zuiden van de VS zag stond er een bordje bij met: Origanum viride. De bijen uit een nabijgelegen korf vlogen er massaal op, zo'n bevlogen plant zag ik daarna nooit meer.
De groeiwijze lijkt inderdaad op die van marjolein. Het is ook een ex-munt: vroeger heette ze Mentha pilosum.
Die muntgeur blijft en wordt na drogen zelfs nog sterker.
Deze fantastische recente vondst van Rolando Uria, de rood-roze variant van 'Amistat', heeft fuchsia-rode bloemen uit zwarte knoppen.
Ook deze komt uit warme streken en is het randje winterhard. De kans dat ze in de volle grond overleeft is groot.
De bloemen verkleuren onder invloed van de temperatuur en laten soms wat paars zien.
Iedereen houdt van haar, dus ze zal net als 'Amistad' wel weer snel uitverkocht raken.
Behalve eigen introducties in dit genre voegen we ook graag de parels van onze bondgenoten toe aan ons zo alsmaar feestelijker wordend sortiment.
Deze kruising van Salvia microphilla x greggi is in 2004 gevonden door Suncrest Nursery (Californië).
Ze zijn allemaal tenminste winterhard tot -10 Wij en velen met ons durven ze inmiddels in de volle grond te planten. Maar in pot misstaan ze ook niet.
Waarom moesten we zo lang op je wachten?
Een bewuste en zeer ingenieuze kruising van Brian Kabbes tussen de ouwe trouwe 'Ostfriesland' en een Mexicaanse soort. Het stuifmeel werd in Mexico wild verzameld, terug in Nederland werd de moederplant hier mee bestoven.
Het is in ieder geval een prachtige nemorosa achtige hybride die prima winterhard is hier maar niet graag vochtig staat.
Bijzonder kleurrijk, briljant gevonden.
Salvia 'Royal Bumble' is door ons in 2002 geïntroduceerd en werd wereldwijd een groot succes. We zien ze in Frankrijk overal in plantsoenen van Carcassonne tot Nice.
Nog steeds is het volgens velen de beste rode.
Dit zusje, gezaaid in 2017, komt uit dezelfde bloedlijn waarin jarenlang is geselecteerd op donkere stelen en knoppen. Die zijn nu bijna zwart. Ik vind deze kleur geweldig.
Sorry voor de naam.
De belangrijkste sierwaarde vormen de prachtige grote zwaar grijs-behaarde rozetten. Het tweede jaar wordt het blad wat minder grijs en verschijnen er stengels met grote witte bloemen. Gertrud Jekyll adviseerde de bloeistengel weg te knippen om het grijze rozet te houden. Maar dat is onzin. De bloemen zijn al even fabuleus als het blad
Ze gedraagt zich bij ons meestal als tweejarige, maar kan volgens sommigen tot 30 jaar oud worden.
Het blauw van deze late bloeier is van ongekende schoonheid. Het grijs-groene smalle blad draagt daar aan bij. Een van mijn favorieten vanwege de aangename kleurstelling. De plant heeft tegen het einde van het seizoen soms wat steun nodig en moet absoluut in de volle zon staan om rijk te kunnen bloeien. Salvia azurea lijkt een beetje op de nog hogere Salvia uliginosa. Het blad van Salvia azurea is smaller, bijna lijnvormig met een grijze waas. Winterhard, voor een droge zonnige plek.
Deze opmerkelijke recente introductie met geveerd blad is in omloop als Salvia nemorosa. Het blad verraadt echter dat dit gekruist is met de Joegoslavische Salvia jurisicii. En dat was een bijzonder goed idee van de vinder, Jan Kraan. Haar habitus is wat compacter, minder los, dan Salvia jurisicii. Salvia nemorosa bloed lijkt qua textuur dominant. Ze bloeit vroeg en kan herbloeien wanneer je haar na de eerste bloei terug knipt.
Leuke nieuwigheid.
'Hot Lips' was blijkbaar zo'n succes dat ze nu allemaal zusjes blijkt te hebben in een net even iets ander kleurtje. Ze kunnen allemaal onder invloed van de temperatuur soms helemaal wit of helemaal roze-rood worden. Dat komt vanzelf weer goed. We durven ze inmiddels ook in de volle grond te planten omdat ze tenminste -11 verdragen. Ze worden dan zo geweldig dat we het risico van een strenge winter op de koop toe nemen.
Een kersenkus.
De verbeterde 'Black & Blue' van Blooms is compacter, iets minder hoog en bloeit iets eerder.
De stelen zijn net zo zwart.
Een half winterharde plant die zeker tot -10 verdraagt. In pot overwinter je ze dus gemakkelijk in een koele donkere ruimte.
Met iets meer moed overwinter je ze ook in de volle grond misschien wel met succes.
In Zuid-Frankrijk bij de nationale collectie Salvia aldaar kwam het hoge woord eruit: "Zeg, 'Black & Blue', vind je dat niet erg op Salvia concolor lijken?" Precies wat ik dacht, maar dan in het Frans. Inmiddels hebben we hier nu de echte 'B&B'.
Ze hebben beide dus prachtige grote diep blauwe bloemen die uit spannende platte zwarte knoppen komen. Bloeit vaak al als een van de eerste in het voorjaar, wanneer ze binnen heeft overwinterd. In de volle grond wat minder betrouwbaar en later bloeiend.
Ik was al groot fan van Salvia guaranitica toen we ze nog binnen overwinterden. Nu blijkt dat ze de winter in de volle grond goed doorstaan ben ik helemaal in mijn nopjes. Ze staan allemaal in onze Salvia border en doen het daar fantastisch.
'Purple & Bloom' is een compacte vorm, net als 'Black & Bloom' en kan dus ook in pot.
Ze bloeit zeer rijk en lang aan donkere stelen.
Officieel half winterhard maar zeer kansrijk in de volle grond.
Deze Joegoslavische soort is een van de teerste en meest romantische in het geslacht met fijne kleine bloemetjes. (De kleinste bloemen heeft Salvia tillifolia.) Geveerd fijn grijsgroen blad, gemengde pastel kleuren, wit, roze of licht blauw, die vanzelf mooie combinaties vormen, wolken fijne bloemetjes.
Mag in de winter niet te nat staan. Winterhard, kortlevend.
'Amethyst' is heel elegant vanwege de zeer lange bloeiaren. De bloemen zijn charmant, licht roze, calyx en stelen trekken het strak met hun donker purper-rood.
Hoger dan de meeste cultivars van Salvia nemorosa en betrouwbaar genoeg voor grote groepen.
Knip ze terug voor je op vakantie gaat. Als je terugkomt bloeien ze weer.
Indrukwekkende langgerekte statigheid.
De allermooiste Salvia nemorosa aller tijden.
Met name vanwege de contrasterende donkere, bijna zwarte stengels met donker paarsblauwe bloemen.
Dank je Beate, super spul!
Ik zou deze nooit laten staan. Maar jullie hebben die keus.
Een tamelijk donkere jongen. Die misschien wat snel verbloeit.
Daarvoor compact en zeer rijk bloeiend, want die dingen gaan vaak samen.
Knippen zorgt wel voor herbloei.