Deze en 'Impress Purple' lijken sterk op elkaar, mogelijk is het dezelfde kloon. Het zijn de donkerste lavandins samen met 'Hidcote Giant' En 'Grosso'. Hoewel de corolla licht blauw is geeft de aar een zeer donkere indruk omdat de calyx mee kleurt. Alle vier zijn zeer goede lavandins.

Duidelijk fijner en compacter van bouw dan Lavandula x intermedia 'Alba' ('Hidcote White'). In de bloemen is soms op een charmante manier nog een vleugje porselein blauw te zien, vooral bij kouder weer. Violet is vluchtig. Ze groeit als 'Grosso': Het blad blijft vrij laag bij de grond en de 50 cm lange bloemstengels bepalen de uiteindelijke hoogte van 90 cm. Deze bloemstengels gaan elegant uitspreiden wat de uiteindelijke breedte geeft.

Een in 1994 geïntroduceerde nette rechtopgaande sterk geurende vorm van Grey Hedge (Group). Grote bossige bleek bloeiende plant met dicht grijs blad. Ook wel bekend als 'Grove Ferry'.
Het blad is iets smaller dan bij 'Dutch', de bloemstengels zijn lekker lang. In de winter vormt de plant een mooie en forse grijze bol.
De introductie onder deze naam was in 1994 maar de plant bestond al als onbenoemde cultivar rond 1925.
Onvergetelijkheid, herbenoemd.

De belangrijkste lavendel op meer dan 2/3 van de zuidfranse productie velden heeft sinds de introductie door Pierre Grosso in 1972 stormachtig terrein veroverd.
Het blad blijft relatief laag, maar maakt uiteindelijk een mooi rond heuveltje met vertakkende 50 cm lange bloeistelen die breed naar buiten kunnen staan. Rijk aan etherische olie met een zoete kamfer geur. De bloemaren zijn 5,5 tot 9 cm lang, smal en spits in knop en uitgroeiend tot gedrongen taps toelopend.

'Nizza' is een sterk groeiende en sterk geurende forse lavandin.

We waren erg onder de indruk toen we haar voor het eerst zagen in een botanische tuin niet ver van Nice. Ik wilde om stkjes vragen, maar er was geen tuinman in de buurt. Toen de beveiliging mijn interesse opmerkte was de lol er af.

Gelukkig hebben we haar gevonden via onze bondgenoot in Sete.

De originele 'Grappenhall' werd rond 1902 in Engeland geïntroduceerd door Clibran, Altricham.

Wat wij tegenwoordig kennen als 'Grappenhall' is niet dezelfde plant vandaar deze nieuwe naam op gezag van Tim Upson en Susyn Andrews.
Niet zo donker dus, maar wel lange aren en lang breed en grijs blad.

Wannabe 'Grappenhall'.

Een introductie van Peace Tree Farm uit 2012. Door ons ook datzelfde jaar nog voor het eerst opgepot.

Het bijzonder zilver en breed blad met voor lavandin erg donkere bloemen maken dit best de moeite waard.

Een forse, lang bloeiende, sterke, vocht en koude resistente plant met een statige habitat.

Een in zuid Frankrijk van nature voorkomende hybride.
Maar deze is als tuinkruising midden jaren 50 gevonden in Canada.
Ze wordt veel gekweekt in Californië voor verse boeketjes, en potpourri, minder geschikt voor olie productie.
Een grote opgaande struik uit de Mitcham Group met tot 70 cm lange stengels.
Geliefd bij vlinders en een van de sterkst bloemig zoet geurende.

Een van de snelst groeiende grote grijze lavandins. Geïntroduceerd voor 1930 door Kruidenkwekerij Seal in Engeland. 'Group' is toegevoegd omdat er ooit verschillende vrijwel identieke klonen onder deze naam in omloop waren. Nu is ze zeer zeldzaam.

Een bijzonder grote plant, de aller grootste Lavandin.

Zoek niet verder naar reuzen lavandin.

Wij vinden deze nogal aanwezig, niet alleen vanwege de intensieve kleur maar ook omdat de plant zo snelgroeiend is. Het is een van de meest winterharde Lavatera.
De kleur is hoewel erg aanwezig goed en bruikbaar in een verantwoorde tuin. Je moet er misschien even aan wennen.

Lang en rijk bloeiend.

Je moet er een stevige snoeischaar bij.

Een doorbraak binnen het geslacht: 'Lilac Lady' bloeit bijna lavendel-violet tegen een achtergrond van zachtgrijs blad. Voor mij is dit een verheffende combinatie. Wellicht minder opvallend dan 'Barnsley' of 'Bredon Spings' maar heel overtuigend. Een van de toppers uit ons sortiment en niet alleen vanwege de hoogte. 'Lilac Lady' is wel gevoelig voor natte kou en bloeit wat minder rijk als er te veel is gesnoeid.

De blauwste en bijna meest grijsbladige Lavatera

Blauwe lavatera is een soort heilige graal net als de zwarte roos. Pépinières Renault levert hiermee een fantastische bijdrage aan deze queeste.

Het blad is grijs-groen en de geaderde bloemen zijn inderdaad echt zo indrukwekkend van kleur.

Een heerlijke struik met bijna blauwe bloemen.

Een compacte lage vorm van Lavatera 'Barnsley'. De bloemen verkleuren minder naar roze, ze blijven beter wit dus.

Lavatera mag je diep snoeien in het voorjaar.

Deze baby is gevonden door onze lieve collega Wilco Karmelk van kwekerij Ferdinandushof.

Dit is een van de meest succesvolle pogingen 'Barnsley' te verbeteren. Ze lijken op elkaar, zijn beide wit met een donker hart. De oude bloemen bij 'Blushing Bride' verkleuren echter niet naar roze wat een goede eigenschap is. 'Blushing Bride' groeit wat minder krachtig en blijft ook iets lager.
De levensduur lijkt ons ook wat langer.

Ze zou er bijna van gaan blozen.

Volledig zilver blad met precies de bloemen van 'Barnsley'. Werkelijk overweldigend als je ze voor het eerst ziet.

Een introductie van Dirk de Winter (kwekerij de Morgen).

Het blad kan soms plaatselijk reverteren naar groen. Niet te wild snoeien voorkomt dat.

De bloemen verkleuren van wit naar roze.

Becky stamt uit de jaren 60. Ze ontstond spontaan in een tuin en heeft sindsdien de harten van menig bloemist veroverd.
Een klassieke bloemen bloem.

Lang bloeiende cultivar op stevige weervaste stengels.

Engels: 'Shasta Daisy', naar mount Shasta in Californië. Maar dit is ook bij ons inheems en kan overal groeien.

Klassieke bloemen met een twist zijn leuk.

Deze is prima winterhard en zeer makkelijk.

Heeft een lang leven, ook in de vaas.

Vrolijk braaf vertier.

Oorspronkelijk inheems.

Het zijn ouderwetse planten met inheemse wortels. Uitstekend geschikt dus voor onze tuinen sterk en makkelijk en ook aantrekkelijk voor nuttige insecten, bijen en vlinders.

Compact en rijk bloeiend.

Half gevuld, dus nog wel met een open hart.

Het geheim van eeuwige schoonheid.

Braaf soepenkruid van vroeger. Plantaardige bouillon. De planten kunnen het best zo lang mogelijk van de bloei gehouden door bemesting en regelmatig terug snijden. Dat verdraagt de plant prima.
Maggieplant heeft een sterke smaak die snel overheerst. Een echt keukenkruid dus, maar ach, als de bloeistengel eenmaal omhoogschiet is dat ook nog eens goed voor een heerlijk geurig boeket.

Door de Romeinen uit Iran gehaald.

Siberisch fruit dat het eigenlijk bijna een beetje te goed heeft in ons klimaat. Alles wat ze vragen is geen al te droge grond.

Als je een paar rassen door elkaar plant zetten ze nog beter vrucht.

De smaak houdt het midden tussen een kiwi en een bosbes. Het is een lichtzure vitaminebom waar je alle kanten mee op kunt.

De smaak van deze Siberische bessen is vergelijkbaar met die van Amerikaanse bosbes met een honing nasmaak en een bittertje, ze bevatten veel vitamine C en andere antioxidanten. De zaden vallen niet op als je ze eet.
De struik wordt 120 tot 150 cm hoog en is ook zeer geschikt als eetbare haag.
Voor elke grond, liefst in de zon en met veel organisch materiaal.

Blauwe honingbes bloeit in april en de vruchten rijpen in juni.
Rijp zijn ze ook van binnen paars-blauw, onrijp smaken ze bitter. Bij twijfel dus even proven, ze horen fris-zoet te zijn.

Ze zijn zelfbestuivend maar als je verschillende rassen bij elkaar plant dragen ze beter.

'Wojtjek' is een professioneel Pools ras.

De wondervrucht die volgens sommigen het eeuwige leven dichterbij brengt terwijl anderen wijzen op gifstoffen als atropine die bij de plantenfamilie (aardappel, tomaat) horen. Vast staat dat tussen al dat 'gif' heel veel gezonde vitamines schuil gaan en dat gif met mate ook heel gezond is.
Afkomstig uit China, warmte minnend. Ze groeit verwilderd in onze duinen. Gedoornde struik met smal zilver blad.
De vruchten zijn goed te drogen en lekker in salade.

Een wonderlijke combinatie van diep chocoladebruin blad met wat mij betreft overbodige gele bloemetjes. Het contrast is wel spectaculair. Maar alleen het donkere blad heeft al voldoende sierwaarde. In het vroege voorjaar ziet dat er al heel spannend uit. Op vochtige grond een lekker woekerende plant, maar je haalt er makkelijk van weg wat te veel is. Houdt dus van veel vocht.

Onverwoestbaar makkelijk.

Na jaren wikken en wegen moesten we er toch maar eens aan; zo'n 'onkruidje' in ons sortiment. Ze zijn zo makkelijk, lang bloeiend en insectenvriendelijk dat we er niet onderuit komen.

Je ziet ze wel in prairietuinen, hoewel ze eigenlijk van humusrijke vochtige bodem houden verdragen ze droogte nog best goed.

Ze kan zich rijkelijk uitzaaien.