Spectaculair glimglanzend groot, diep groen blad, stevige, statige aren met heerlijke zuiver witte bloemen.
De bloemen van Acanthus stonden model voor een van de meest bekende en meest gekopieerde voortbrengsels van de decoratieve kunst: de Corinthische zuil ornamenten.
Acanthus bloeit meestal door tot de eerste vorst. Het begin kan na een strenge winter wat langer op zich laten wachten, maar ze zijn uitstekend sterk.
Een super freak met prachtig gemarmerd zeer stekelig hard blad, nog gemener dan hulst. En vreemd voor Acanthus; rode bloemen.
Voor de bloemen moet het heet zijn en niet te vroeg gaan vriezen.
Lijkt inderdaad winterhard, zoals beloofd, sterft wel bovengronds af in de winter. Als de grond opwarmt komt er dan weer prachtig nieuw blad aan.
Uit Ethiopië waar we allemaal vandaan komen.
Dat Acanthus een moeilijke plant zou zijn is grote flauwekul, integendeel; ze verdraagt alle denkbare omstandigheden. In het zuiden vermijden ze de grote hitte door in de zomer af te sterven. Bij ons doen ze dan juist maar wel een klein beetje verward hun ding.
Heerlijk donkergroen en fijn besneden blad, onontbeerlijk voor architectonisch bewuste tuiniers.
Doet het dus ook prima in de schaduw, onder een boom of struik.
Heel fijn ingesneden spits grijs blad en fris crème citroen (of is het zwavel) gele bloemen.
Een nieuwe uit 2013 waar we veel van verwachten, vooral in combinatie met diep donker paars van een Salvia of een Aconitum.
Half bladhoudend en tapijtvormend, dus bodembedekkend.
Deze heerlijke kleur is in veel borders bruikbaar. Een van de roodste duizendbladen moet ik zeggen om niet in de discussie: wat is de roodste, verstrikt te raken. 'Paprika' is geweldig maar de concurrentie wordt steeds grootser.
Salvia nemerosa en Perovskia ernaast zetten zijn inkoppertjes maar overweeg ook eens te mengen met nog meer rood voor een vurige border.
Een hete paprika.
Toch wellicht misschien zelfs nog feller rood dan 'Paprika'.
Ze is compact en heeft helder glanzend vuurrode bolle schermen op korte stelen.
Zeer oki doki plant dus.
Een zuiver witte voor je maagdelijke tuin.
Sterk en makkelijk en de beste witte volgens ons.
Ze groeien natuurlijk ook wild langs de rand van ons kweekveld waar ze volgens Rudolf Steiner een zeer positieve invloed uitoefenen op de gewassen.
Het blad mag door je omelet.
Verbeterde natuur, voor de waspoeder reclame
De naam is beschrijvend, maar niet voor de hele bloeitijd. In een warme periode kan 'Terracotta' snel van roodbruin naar warm geel verbloeien. 'Terracotta' is wel wat gevoelig voor nattigheid in de winter. Voor doorlatende grond dus.
Een van de vele fantastische Pagels selecties.
We zijn dol op rode duizendbladen.
DIt is een compacte volle plant met een indrukwekkende kleur. Net niet helemaal rood
De bloemen steken lekker af tegen het fris donkergroene fijngesneden blad.
Groeit en bloeit in een bol rond heuveltje.
Een elegant doorbuigend gras dat in de zomer en herfst in de Franse vooralpen beeldbepalend is.
Grote groepen of plukjes brengen die fijne zuidelijke warmte naar onze tuin.
Dit is ideaal uitgangsmateriaal voor je natuurlijke mediterrane prairie.
De aanvankelijk zilveren aren worden na de bloei steeds voller en meer beige en blijven dat tot de winter.
Een nieuwe compacte en diep diep diep donkerbladige vorm van Marco van Noort.
De bloemen hebben een heerlijke en sterke vanille geur.
Bijzonder zeldzaam nog.
Zoet geurende bloemen, net als de rest.
De diep chocolade bruin-rode bladkleur maakt deze slaande schoonheid zeer begeerlijk. Sterk zoet vanille geurende roomwitte bloemen aan lange stelen.
Officieel voor de schaduw, maar je krijgt bij ons ontheffing af te rekenen met wat bruin blad na de echt hete zomerdagen, maar ook intensievere bladkleur en wat meer bloei als ze in de zon staat. Water geven mag ook.
Die geur is groots.
Een heerlijke tamelijk nieuwe met het diepste donker strak bruinrood contrasterend blad. De bloemen blijven maar even roze. Na een paar dagen zijn ze gewoon wit.
De bloemen zijn zeer geurend.
Als ze genoeg vocht krijgen mogen ze ook in de zon. Ze overleven alles.
Dit zijn langlevende, zeer sterke planten.
De donkerste die wij kennen.
Een nieuw vrouwelijk kiwi ras met rode vruchten.
De vruchten zijn zoeter en smaakvoller dan gewone kiwi. De schil is zacht en eetbaar.
Het blad loopt rood uit in het voorjaar.
Minder hard groeiend dus hanteerbaar.
Voor bestuiving is een mannelijke of zelfbestuivende plant erbij vereist.
De vruchten rijpen vroeg, vanaf half september.
De smaak is rood.
De meeste kiwirassen kunnen zichzelf niet optimaal bestuiven. De mannelijke organen zijn vaak onderontwikkeld. Bij een aantal rassen zoals 'Jenny' valt dat mee. Die kunnen dus zichzelf en ook andere vrouwelijke planten bestuiven. Omdat stuifmeel en stampers ongelijk rijpen is vruchtzetting altijd beter als er meerdere rassen bij elkaar staan
Een ras als Atlas maakt geen kiwi maar wel veel stuifmeel over een langere periode.
De stuifmeel donor dus die zorgt voor veel meer kilo's kiwi.
'Hayward' heeft grote, goed smakende uniforme vruchten. Die je in je kelder nog maanden kunt bewaren
Het eigen stuifmeel is zwak en bestuift de plant onvoldoende. Dus je moet er wel een bestuiver zoals 'Atlas' of een andere kiwi bijzetten.
Dan mag je op een voortreffelijke opbrengst van goede grote vruchten rekenen.
Een ras voor profi's. Ze planten er een 'Atlas tussen.
De meeste kiwirassen zijn niet goed zelfbestuivend. Deze heeft geen bestuiver nodig.
Snoei Kiwi in de zomer als de vruchten al zijn gezet. Je remt dan de groei wat en snoeit takken met weinig vruchten weg.
'Jenny' is snel groeiend met grote vruchten. Van een volwassen struik kun je wel 30 kg oogsten.
Kiwi is een zeer gemakkelijke ziektevrije fruitsoort.
Deze nieuwe kiwi stamt af van de doorgewinterde en hoog productieve 'Hayward' met als verschil dat deze zelf bestuivend is. Er hoeft dus geen 'mannelijke plant bij. De vruchten zijn gemiddeld van grote, iets kleiner dan die van 'Hayward'.
Net als bij 'Hayward' zijn de vruchten goed bewaarbaar. Ze rijpen na de eerste vorst in november en kunnen tot april worden bewaard. De bloemen beginnen wit en verkleuren naar oranje.
Heerlijk tweekleurig is deze compacte nieuwe bladverliezende Agapanthus. Ze bestaan in allerlei maten van dwerg tot reusachtig. Deze is met 70 cm heel fijn als potplant.
Bladverliezende cultivars zoals deze maken aanzienlijk meer kans in de volle grond te overleven. 'Twister' verdraagt tot -15 en met wat winterdek zelfs nog meer.
Een frisse wind voor je tuin.
Een best redelijk vorstbestendige, bladverliezende en zeer hoge vorm met een bijzondere aristocratische kleur. De bloemen zijn bij warm weer wit met een roze zweem. Als het kouder wordt worden ze meer roze.
Strenge winters evenwel toch iets dekken.
Ook mooi in potten, dan in de garage te overwinteren.
De donkerste ooit gezien.
Vooral de knoppen zijn heel donker.
Lekker hoog ook.
Bladhoudend, dus wel in pot en in de garage overwinteren. Milde vorst verdragen ze daar prima.
De bloemen zijn steriel, zodat er geen zaad wordt gevormd en ze dus lang bloeien.
Plant een panter in je pot.
Deze recente introductie zou je een compacte uitvoering van Agastache 'Blackadder' kunnen noemen.
Ze blijft laag en compact en bloeit goed door met forse bloeiaren.
Nog zo nieuw dat we de twee nog niet jarenlang hebben kunnen vergelijken. Maar qua bloei zou dit wel eens een winnaar kunnen worden.
'Blackadder' is er een van Coen Jansen. De aren zijn slank en met name in de kern, de kelkblaadjes en de stengels zeer donker zoals de naam belooft. Veel beter nog dus dan 'Blue Fortune'.
'Blackadder' is bovendien al jaren de meest standvastige donkere.
Eenvoudig prachtig bovendien.
In mei of begin juni iets terugknippen maakt dat ze wat later maar ook langer en rijker bloeien en compacter groeien.
Een verbetering van Agastache 'Blue Fortune' wordt hiervan beweerd vanwege de veel dieper kleur en dat klopt. Maar die verbetering zagen we ook al bij 'Blackadder'. Deze is niet alleen spectaculair van kleur maar ook aanzienlijk lager. Zeker zo standvastig als 'Blackadder'.
De bloemen zijn bijna theatraal protserig dik en donker.
Brian Kabbes heeft deze vrolijke kanjer voor introductie zwaar op de proef gesteld. Zomer en winter, jarenlang sneeuw en ijs trotserend in een potje buiten bewees ze haar standvastigheid.
Kwekerij Kabbes won er de Tuin & Co Award 2010 mee.
We kregen er een en maakten er een aardig voorraadje van.
Onze eigen introductie uit 1999.
In het voorjaar is het smalle, klein en fijne blad diep donkerbruin.
Door het violet van de bloemetjes is wat oranje zichtbaar van een van de ouders: Agastache rupestris, Agastache rugosa de andere ouder bracht het donkere blad. De knoppen zijn purper.
Zeer standvastig en winterhard. Subtiel, fijnzinnig en aromatisch.
Een schatje.
Lekker lange aren tot 40 cm die als een serpent omhoog kronkelen. De voor Agastache minder gebruikelijke grondscheuten zorgen voor extra standvastigheid.
Omdat de bloemen grotendeels steriel zijn bloeit ze lang. De kleur is heel bruikbaar en ligt in het romantische spectrum waar we wel weg mee weten.
Een van de eerste bijdragen van Coen Jansen aan dit geslacht.
Tuinslangentoorts.
Deze wildvorm heeft beslist toepassingmogelijkheden. Het is een reusachtige en weinig bekende achtergrondplant in het bij bijen en vlinders geliefde geslacht. De bloemen zijn heel erg zacht citroengeel, de geur is zwak. De plant wordt snel zeer groot maar is tamelijk kortlevend. Je kunt zelf van het zaad dat ze het eerste jaar maken jarenlang nieuwe kweken.
Dit zijn die prachtige silhouetten uit de hersfsttuin van Oudolf.
Eenvoudig, heerlijk geurend en makkelijk wit spul. Beschouw het als een leuke witte netel, een bijen en vlinderplant die zich ook via uitzaaien soortecht in stand houdt.
Als je hem in bloei ziet staan op de kwekerij is de kans dat je hem meeneemt tamelijk groot.
Stevige kruipende bodembedekker voor de vochtige schaduw.
Het glimmende blad is bijna zwart zo donker.
Inheems, dus fijn voor de bijtjes.
Dit is een doorbraak, eindelijk een bloembol die de overstap maakt naar de vaste planten. Een reuzenbieslook, maar dan rijk en lekker laat bloeiend op stevige gezonde stengels.
Het blad sterft bij deze niet af tegen de bloeitijd en daarom bloeit ze ook zo rijk.
Heel fijn ook voor vlinders en andere lieve beestjes.
Deze sierui uit de categorie reuzenbiesloken is vermoedelijk een kruising die soms wordt toegeschreven aan Allium angulosum, A. senescens of A. lusitanica. Duidelijk een geval van verloren label dus, want een Amerikaanse kweker trof haar aan in de tuin van een klant.
Ze loopt vroeg uit en bloeit de hele zomer met 5,5 cm grote schermpjes en houdt daarbij fris groen blad.
Het is een zeer goede bron van nectar voor bijen.
Een echte oudgediende, al vanaf het prille begin in ons sortiment.
De noord Amerikaanse indianen gebruikten deze als bieslook. De smaak houdt het midden tussen gewone bieslook en Chinese bieslook en gaat dus lichtjes richting knoflook.
Prima randplant met sierlijk hangende bloem belletjes aan een gebogen zwart steeltje. Ze staan bij ons in de prairie.
De bloemen doen een beetje aan een minaret denken. De puntige knop barst open en dan gaan de gele belletjes daar heel elegant uit hangen.
Uit zuid en centraal Europa tot en met de Kaukasus.
Ik zag ze samen met Santolina, Satureja, tijm en wilde lavendel in de bergen bij het zuid-Franse Forcalquer en oostwaards. Ze zaait zich hier ook lekker uit. Leuk dus voor je mediterrane kruidenborder.
Tja, gewone bieslook dus.....
Snijd er lekker veel van, dan groeit er ook veel terug.
Niet kapot te krijgen.
De bloemen mag je ook een keer eten, of als decoratie gebruiken.
Maar eerst trek je de bloem stelen er aan hun nek uit, want die zijn te taai om te eten.
In grote groepen is dit een indrukwekkende bloeiende sierplant voor het najaar, punt.
Maar bovendien is het een onbekend en in Azië zeer geliefde groente of keukenkruid. Het blad is plat en heeft een aangename milde knoflooksmaak. De stervormige bloemen zijn zuiver wit. Daslook, maar dan sierlijk rechtopstaand op lange stengels en de hele zomer oogstbaar.
Massaal planten. Of uit budgettaire overwegingen elk tweede jaar scheuren tot je genoeg hebt.
Vanwege de rangorde der zinnen heeft deze ogenschijnlijk nog meer citroengeur dan gewone verveine die al meer naar citroen geurt dan citroen zelf. De ogen gaan immers voor de neus. Deze geelbladige vorm prikkelt de zinnen nog meer dan we tot nu toe voor mogelijk hielden.
Ze proberen in de winter hun blad te houden. Meestal valt dat einde van de winter toch af. Zodra het warmer wordt lopen ze snel weer uit.
Officieel geen ijzerhard, wel ijzersterk.
Dit geschenk van de goden uit Chili is mijn kampioen citroengeur.
Het blad ruikt meer naar citroen dan citroen zelf naar citroen geurt. In Frankrijk heet ze Verveine, Italianen noemen haar Limoncello.
Zet ze ergens waar je in het voorbijgaan een blaadje kunt meepakken. De minuscule witte bloemetjes in schermen zijn net wolkjes. Knip naar hartenlust, dit schatje groeit en bloeit maar door.
Ze mag dan ook veel meer water en voeding dan je zou denken.
Dit zijn leuke kleine zelf bestuivende boompjes die al vroeg rijkelijk bloeien. Fijn voor nuttige insecten, bijen en vlinders.
De sappige 1,5 cm grote eetbare bessen met een vleugje blauwe bessen aroma rijpen in de zomer en worden al op jonge leeftijd gevormd.
Het blad loopt bronskleurig uit en verkleurt in de herfst fel oranje.
Ze zijn makkelijk, maar staan het liefst op lichtzure droge zandgrond.
Hemelachtig plantenwezen met subtiele porselein blauwe bloemen in schermpjes.
Even teer en fijntjes als hun kleur.
Een traag, maar gestaag groeiende plant met eeuwig leven uit Noord Amerika.
In de herfst kleurt het blad geweldig geel met wat oranje.
Dan krijgt ze opeens vurig temperament.
Nog zo'n sprookjesplant van Elizabeth en Alasdair MacGregor die we kennen van de fantastische 'Wild Swan'.
De eerste bloemen zijn enkel, later worden ze halfgevuld.
Dit zijn precies de kleuren waar ik bij Anemone al zo'n 25 jaar naar zoek.
'Honerine Jobert' is een beproefde kruising (A. vitifolia x A. hupehensis japonica) uit 1858 met zuiver witte bloemen op lange stevige stelen en donkergroen blad.
Uiterlijk september planten zodat ze goed kunnen 'aanwortelen' voor de winter.
Klassieker met allure.
Heerlijk zacht romig zilver-roze, bijna witte bloemen uit zilveren knoppen.
Misschien wel de allermooiste roze met gigantische geweldige bloemen op stevige stengels.
Lieflijk verleidelijk.
Een sterke soort met een lange bloeitijd.
Zachtroze enkele bloemen in schermen.
Ze vormt een uitdijende dichte pol.
Het blad is van onder behaard, vandaar 'tomentosa'.
Heel plotseling in de nazomer indrukwekkend aanwezig.
Wie de echte engelwortel zoekt voor culinaire toepassingen, moet deze hebben.
Een heemplant met sprookjesachtige, archaïsche uitstraling. De hele plant inclusief bloemen is groen met rode stengels.
In Frankrijk wordt de stengelvoet versuikerd en als eetlust bevorderend snoep geconsumeerd. En wat wil je nog meer in Frankrijk, behalve eetlust?
Monocarp, dus laten uitzaaien. Ze houden zich gemakkelijk zelf in stand via zaad.
Apart en terecht veel bewonderd. De donkere stengels en diep donker purperen bolle schermen hebben een aristocratische uitstraling. Ze verschijnen pas nadat de spanning flink werd opgevoerd door dik opzwellende knoppen waar, als uit een doosje in een doosje, steeds weer nieuwe knoppen uit komen. Hoe belangrijk die zijn viel me op toen werd gevraagd naar "die plant met die bolletjes".
Monocarp, dus na de bloei opnieuw zaaien.
Onze favoriete engelwortel, 'Vicars Mead', opnieuw uitgevonden.
Het jonge blad en de bloemstengels van 'Ebony' zijn nog donkerder en ze groeit veel snelle en wordt groter.
Geelvrees? Ik kom er nog op terug, dat is uit de tijd. Dit is gewoon een lekker warme kleur die we nodig hebben in ons klimaat. Het is 'just what the doctor orders'.
Deze en Tanacetum worden in de zomer winterklaar gemaakt. Je knipt ze in juli flink terug terwijl ze nog bloeien. Want het zijn zulke enthousiaste bloeiers dat zich soms kapot bloeien. Na de knip gaan ze lekker uitstoelen en opnieuw bloemen maken.
Verder een makkelijke plant met veel impact.
Uit Nederland bij Monksilver Nursery aangekomen onder de naam 'E.C. Buxton' en omgedoopt vanwege haar afwijkende mayonaise kleur omdat de bloemen bleker crème-wit verkleuren van zachtgeel.
Donkergroen filigrein blad. Een lang bloeiende plant voor een niet te natte plaats. In de loop van de zomer kan de plant het beste wat worden terug geknipt anders bloeit ze zich soms dood.
Je kunt ze ook voor de vaas knippen.
Sinds 1997 lukte het me af en toe om van een kleine hoeveelheid peperduur zaad een partijtje van dit verrukkelijke plantje aan de praat te krijgen. Inmiddels heb ik moederplanten op een geschikte plek en kan ik ze royaal zaaien.
Ze zijn klein, teer en vooral geweldig. Eenmaal volwassen kunnen ze zich goed redden en zich zelfs uitzaaien.
Voor een diepe buiging geeft ze ook wat zoete chocoladegeur prijs.
Waarschuwing: Verovert harten.