Deze heerlijke kleur is in veel borders bruikbaar. Een van de roodste duizendbladen moet ik zeggen om niet in de discussie: wat is de roodste, verstrikt te raken. 'Paprika' is geweldig maar de concurrentie wordt steeds grootser.
Salvia nemerosa en Perovskia ernaast zetten zijn inkoppertjes maar overweeg ook eens te mengen met nog meer rood voor een vurige border.
Een hete paprika.
Toch wellicht misschien zelfs nog feller rood dan 'Paprika'.
Ze is compact en heeft helder glanzend vuurrode bolle schermen op korte stelen.
Zeer oki doki plant dus.
Een zuiver witte voor je maagdelijke tuin.
Sterk en makkelijk en de beste witte volgens ons.
Ze groeien natuurlijk ook wild langs de rand van ons kweekveld waar ze volgens Rudolf Steiner een zeer positieve invloed uitoefenen op de gewassen.
Het blad mag door je omelet.
Verbeterde natuur, voor de waspoeder reclame
We zijn dol op rode duizendbladen.
DIt is een compacte volle plant met een indrukwekkende kleur. Net niet helemaal rood
De bloemen steken lekker af tegen het fris donkergroene fijngesneden blad.
Groeit en bloeit in een bol rond heuveltje.
Een elegant doorbuigend gras dat in de zomer en herfst in de Franse vooralpen beeldbepalend is.
Grote groepen of plukjes brengen die fijne zuidelijke warmte naar onze tuin.
Dit is ideaal uitgangsmateriaal voor je natuurlijke mediterrane prairie.
De aanvankelijk zilveren aren worden na de bloei steeds voller en meer beige en blijven dat tot de winter.
Deze recente introductie zou je een compacte uitvoering van Agastache 'Blackadder' kunnen noemen.
Ze blijft laag en compact en bloeit goed door met forse bloeiaren.
Nog zo nieuw dat we de twee nog niet jarenlang hebben kunnen vergelijken. Maar qua bloei zou dit wel eens een winnaar kunnen worden.
'Blackadder' is er een van Coen Jansen. De aren zijn slank en met name in de kern, de kelkblaadjes en de stengels zeer donker zoals de naam belooft. Veel beter nog dus dan 'Blue Fortune'.
'Blackadder' is bovendien al jaren de meest standvastige donkere.
Eenvoudig prachtig bovendien.
In mei of begin juni iets terugknippen maakt dat ze wat later maar ook langer en rijker bloeien en compacter groeien.
Deze zomer-bloeiende sierui is net als Allium 'Millenium' een sierlijke reuzenbieslook met gezond donkergroen blad. Ze bloeit iets later en de bloemen zijn wat donkerder van kleur dan bij 'Millenium'. Met deze recent geïntroduceerde zomer-bloeiende Alliums hebben we een heel nieuw genre makkelijke en bijzonder sierlijke tuinplanten ontdekt. We hebben zo'n 10 verschillende cultivars getest. De beste hebben we vermeerderd en vind je hier. Veel meer dan bieslook, maar uiteraard zijn ze allemaal ook eetbaar.
Dit is een doorbraak, eindelijk een bloembol die de overstap maakt naar de vaste planten. Een reuzenbieslook, maar dan rijk en lekker laat bloeiend op stevige gezonde stengels.
Het blad sterft bij deze niet af tegen de bloeitijd en daarom bloeit ze ook zo rijk.
Heel fijn ook voor vlinders en andere lieve beestjes.
'Serendipity' is een mutant van de spectaculaire 'Millenium' met iets blauw blad en dezelfde bloemen.
Wij zijn dol op deze reuzen biesloken en testen ze allemaal. Het fijne is dat ze wat later bloeien dan de reuzen trommelstokken en dat het blad gezond blijft. De bloemen zijn kleiner maar daarvoor aanzienlijk talrijker.
Serendipiteit is volgens J. Comroe
"Het zoeken naar een speld in een hooiberg, en eruit rollen met een boerenmeid."
De bloemen doen een beetje aan een minaret denken. De puntige knop barst open en dan gaan de gele belletjes daar heel elegant uit hangen.
Uit zuid en centraal Europa tot en met de Kaukasus.
Ik zag ze samen met Santolina, Satureja, tijm en wilde lavendel in de bergen bij het zuid-Franse Forcalquer en oostwaards. Ze zaait zich hier ook lekker uit. Leuk dus voor je mediterrane kruidenborder.
Eenvoudige bloemen veroveren makkelijk harten.
Het crème is een nieuw kleurtje voor een oude bekende.
Met de wilde vorm, zeldzaam in Limburg, werd traditioneel wol geverfd. Het aftreksel beschermt ook langdurig tegen houtworm.
De bloemen zijn een zomers genot.
Deze Amerikaanse plant is een van de beste vlinderplanten voor onder andere de monarchvlinder. Bij ons wordt ze, net als de vlinderstruik, alleen bevlogen door allesetende en dus minder bedreigde bijen- en vlindersoorten. Nog s teeds goed voor veel gefladder.
Het sap is giftig, dus vermijd contact tijdens het snoeien.
De bloemen geuren licht naar vanille en ze staat graag zonnig.
In het wild is deze plant te vinden in vrijwel de hele VS en een deel van Canada. Ze staat daar bekend als 'Butterfly Weed', de ultieme vlinderplant dus, maar helaas niet voor onze meest kieskeurige oligolectische vlindersoorten.
Voor de polylectische bijen en vlinders die wat minder kieskeurig zijn is ze met haar overmaat aan nectar een toprestaurant.
Ze is volledig winterhard, maar staat in de winter niet graag nat.
Een nieuwe bloem die niet echt wil bloeien, dat is natuurlijk echt bijzonder en ze doet dat, eenmaal begonnen zonder ophouden.
De lintbloemen blijven groen met een purperen waas, het gevulde hart verkleurt naar purper.
Heerlijk subtiel en spannend.
Gemakkelijke vaste plant en snijbloem.
Fijne witte wolken voor het najaar. Makkelijk en betrouwbaar en met op de juiste hoogte, veel meer bloem dan plant.
Ouwe trouwe voor de witte border.
Deze recente introductie, een vermoedelijke kruising tussen Aster novi-belgii en cordifolius werd door collega Christian Kress gevonden in de tuin van Ruth Treff in Darmstadt.
Ze bloeit lekker laat en rijk aan sterk vertakkende stelen met talrijke kleine bloemtjes, is vitaal en vooralsnog meeldauwvrij.
Waar spreken we af?
Tussen een stuk of tien nieuwe soorten werd deze er door iedereen uitgepikt. We kregen haar in 1999 van onze Franse collega Antoine Breuvart en hebben haar uitgedeeld aan onze Nederlandse collega's. Vasterival was toen kerngezond. Inmiddels zien we dat ze ook wel meeldauw kan krijgen.
Het blijft met haar donkere stelen en blad en haar aangename zachtroze kleur een van de beste onder de grote Asters.
Deze bekroonde cultivar van voor 1920 is de enige die ik onthield na het lezen van de geweldige Aster monografie van Paul Picton, de erfgenaam van Ernest Ballard. Het kostte daarna nog 8 jaar zoeken voor ik haar aan ons sortimentt kon toevoegen.
Bijzonder zacht blauw, kleinbloemig, wolkig spreidend en vrijwel volledig meeldauw vrij.
Een plaatje.
Kleine bloemen in een perfect getroffen zachte kleurstelling. De bloemen en ook de bouw van de plant lijken op die van Aster lateriflorus waar 'Lovely' volgens sommigen toe behoort. Wij kregen de plant als Aster vimineus 'Lovely' wat weer mooier klinkt. The Gardeners Guide to Growing Asters van Paul Picton vermeldt summier het voorkomen van Aster vimineus 'Lovely' in Noord Amerika.
Zeer rijk bloeiend, fijn kort van steel.
Lieflijke wolkjes.
'Sarah Ballard' was, in 1972, de laatste introductie van Percy Picton uit een reeks. Ze is vernoemd naar de kleindochter van Ernest Ballard, zijn werkgever. In het wild komen ze voor in het noorden van de VS en in Canada.
Asters zijn uitstekende tuinplanten, geliefd bij tuinarchitecten met name om hun standvastigheid en textuur.
'Aster' is Grieks voor ster.
Deze kleinbloemige aster begint roze en verkleurt langzaam naar wit. Vandaar de leuke naam die we wel vaker tegenkomen bij soorten met verkleurende bloemen. De verkleuring geeft diepte en maakt de plant wat spannender dan haar puur roze soortgenoten.
Ze vormt een mooie volle ronde pol.
Makkelijk en goed vast.
Het geslacht Aster wordt herzien. Deze is volgens de laatste inzicht omgedoopt naar het interessant klinkende Symphyotrichum. Om verwarring te voorkomen volgen we voorlopig de oude naamgeving.
Onder de Asters is dit mogelijk de diepst donker blauwe van allemaal.
Lekker laat, laag, super betrouwbaar, weervast en hemels.
Ik heb Baptisia wel eens een beetje minachtend de bloembollen van de prairie genoemd omdat ze zo vroeg bloeien terwijl de meeste laatbloeiers zijn. Mijn liefde groeit nu er zo veel geweldige nieuwe kruisingen zijn.
Deze van Hans Hanssen bloeit extra lang en blijft kleurvast met bloemen boven het blad zodat je ze ook goed ziet. Ze leven lang en worden uiteindelijk fors.
Al jaren wordt er in dit geslacht driftig veredeld door professionele liefhebbers. We zijn daar erg blij mee. De nieuwe cultivars hebben opvallende kleuren en bloemen die goed boven het blad staan.
Deze is van Hans Hansen die 14 jaar kruisingen van wildvormen uit Texas en Oklahoma selecteerde. Het blad is blauw-groen de stelen zijn donker grijs. Het jonge blad heeft een bronzen waas. Ze vormt een volle compacte zeer standvastige struik.
Baptisia vormen uiteindelijk forse standvastige struiken die in de winter bovengronds afsterven. Ik vond ze geweldig dus ik geniet van de fantastische verbeteringen en nieuwe kleuren binnen dit geslacht. Dit is er weer zo een uit de DECADENCE® DELUXE serie van Hans Hansen. Kenmerk van deze selecties is dat ze wat vertikaler in een vaas vorm groeien met bloemen die goed boven het blad uitsteken.
Deze heeft donkere stelen en verkleurt van geel via roze naar violet.
In 2005 verzamelde Hans Hansen Baptisia in het wild in Texas en Oklahoma en begon er mee te kruisen. Aan hem hebben we de meeste van de spectaculaire nieuwe kleuren te danken. Colega's raakten geïnspireerd en zijn inmiddels ook al jaren aan het kruisen. Met Agastache gebeurde dit eerder en dat heeft veel moois opgeleverd.
'Pink Truffles' groeit sterk opgaand. De bloemen verkleuren van helder roze naar violet.
Deze kruising van Baptisia tinctora x alba is gevonden door Jim Ault van de Chicago Botanic Garden in Glencoe, Illinois. De bloemen aan lange stelen die boven het blad uitsteken verkleuren van citroen geel naar violet bruin. De jonge stengels lopen in het voorjaar donker purper uit.
'Solar Flare' is zeer rijk bloeiend.
Baptisia zijn lang levende droogte resistente planten.
De bloemen van deze spectaculaire recente introductie van Chicago Botanic Garden zijn bijzonder violet-bruin met een geel keeltje. Het blad is wat grijs-blauw.
De bloemen staan in lange aren duidelijk zichtbaar boven het blad.
Baptisia is voor de prairiebegrippen een van de eerste bloeiers.
Dit is de kruising van B. australis x B. sphaerocarpa van die laatste komt dat toefje geel.
Eenmaal standgevat zeer langlevend en sterk.
Het vroegst uitlopende siergras dat aanvankelijk amper opvalt, maar vanaf de bloei begin juli voortdurend spannender en aantrekkelijker wordt tot diep in de winter.
Steeds strakker staan ze rechtovereind vanaf de wat lossere bloei.
Combineren met Verbena bonariensis en Selinum wallichianum voor maandenlang plezier.
In het voorjaar terug knippen is niet echt nodig.
Een gemakkelijke zuil voor je prairie.
Lijkt op Carex comans 'Bronze Form' maar dan iets groter en met breder blad. Het doorbuigend bronsgroen blad heeft oranje punten en kleurt in de herfst naar levendig roestig oranje. Op een vochtige plek in de zon kleurt het blad het best.
Deze, zo werd mij ooit verteld, zou niet winterhard zijn, maar wij weten uit ervaring dat dit een van de betrouwbaarste bladhoudende grassen is dat hier al vele jaren met kleurig fris blad glansrijk de winter doorstaat.
'Stephi' is een recente, vrij compacte introductie die rijk bloeit in een heerlijke dromerige kleur.
Ze heeft net als Perovskia een mediterrane uitstraling en wordt ook veel in mediterrane beplantingen toegepast ook al zijn beide van oorsprong Aziatisch.
Knip ze net als Buddleja en Perovskia in het voorjaar diep terug. Verder heb je er geen omkijken naar.
Deze 'mediterrane' plant komt oorspronkelijk uit Oost Azië. (Mongolie, China, Korea, Japan). Ze is recent verhuist van de familie Verbenaceae naar Lamiaceae.
Deze van Liss Forest Nursery heeft aangenaam zilver grijs blad zodat ze als laatbloeier het hele jaar aantrekkelijk is. In 2008 op Plantarium onderscheiden met een zilveren medaille.
Je mag ze in het voorjaar diep terugknippen.
Dit grappige heerlijke sprieten bloemetje met het grote licht behaarde blad staat graag zonnig op doorlatende grond.
Ze vormt uiteindelijk sterke dichte tapijten die je kunt delen.
Chiton, de Centaur uit de Griekse mythologie gebruikte een soort uit dit geslacht om zijn voet te helen, vandaar de naam.
Zo'n feestelijke ouderwetse plant waar heel veel mee kan. Ik zag ze voor het eerst lang geleden groeiend op een muur in Zuid Frankrijk. Je kunt ze laten verwilderen in een berm maar ook in een prairie of gewone border doet ze goed mee.
Het blad is rauw en gekookt eetbaar, de wortel kan in soep.
Herontdekt zeg maar.
Zichtbaar verwant aan Scabiosa, deze hoge strak omhoog groeiende en stevige plant met bloemen in een romig zachtgele kleur. Het wordt het een statige plant die zich royaal uitzaait. Onze regionale radio-tuin-vraagbaak, Loek Peters, had vanwege zijn flamboyante alpinopet de bijnaam: 'grote plathoofd'. Het is ook een plant die hem vanwege het natuurlijk karakter zal bevallen.
Ze staat massaal in onze tuin.
Een elfjes bloem die heerlijk door je witte border rankt met tere takjes.
De aren passen overal bij en zijn bijzonder lieflijk.
Als je tijd hebt om uitgebloeide aren weg te knippen worden er nieuwe bloeiende zijtakken gevormd.
Lieve vrienden van ons claimen, lang geleden, de eerste plant ons land binnen te hebben gesmokkeld, waarvoor dank.
Zeven centimeter grote zacht gele bloemen van de zomer tot de eerste vorst.
Een sterke, standvastige nieuwe uit het 'Big Bang' veredelingsproject van Darrel Probst.
Bijna waren we helemaal gestopt met Coreopsis tot Darrel zijn werk deed.
Ze geneest geelvrees.
Want hoe geler ze zijn, deste standvastiger.
Ouderwetse rotsvaste laatbloeiers die vergeten worden omdat bijna iedereen tegenwoordig in het voorjaar of de zomer planten koopt.
Dit is een diepteinvestering van formaat die heel lang mee gaat.
Je kunt oude pollen af en toe delen.
Lekker laat.
Deze ouderwetse planten zijn zwaar ondergewaardeerd omdat tuiniers nu eenmaal bij voorkeur in het voorjaar kwekerijen en tuincentra bezoeken. Laat bloeiende planten worden daarom veel te zelden aangeplant.
Het zijn betrouwbare, makkelijke planten die extreem laat nog bloeien.
Hoewel het in oktober rustig wordt op de kwekerij beginnen deze schatjes dan pas aan hun hoogtepunt. (Komen jullie soms alleen voor de bloemetjes?)
Ze bloeien uitbundig en zijn uitstekend winterhard. behalve voor wat kleur in je late border kunnen ze ook prima in de vaas.
Roze met een zachte zilveren zweem, helaas niet goed zichtbaar op de foto.
Een beetje ouderwets meer wel lekker.
Inheems gras, maar dan een bijzonder goede selectie.
'Bronzeschleier' bloeit wat donkerder en later dan 'Goldschleier' en houdt heel erg veel langer die mooie uitgebloeide aren vast.
Een van de meest natuurlijke kleine siergrassen.
Je weeft die korenkleur door de lucht boven de planten waar ze bij hoort.
Grassen maken van je combinatie iets vanzelfsprekends waarschijnlijk omdat elke natuurlijke vegetatie gras bevat.
Dit zijn heerlijke beige wolken, maandenlang, als het meezit tot diep in de winter. In de tussentijd laat je er van alles bovenuit piepen.
Zet er bijvoorbeeld eens een flinke Kniphofia of hoge Digitalis tussen.
Inheems, sterk en makkelijk.
Veel kruidendokters denken dat het geneesmiddel wel uit de bekende tweejarige zal worden gewonnen. Maar de vaste lanata bevat 4 x zoveel werkzame stof dan D. purpurea. Deze wordt dan ook grootschalig aangeplant voor productie van digitaloine, een op het hart werkzaam medicijn. Het lijkt me fantastisch zo'n veld een keer te mogen zien want ze is gruwelijk mooi. De bloem is bolrond vooral wit met mokka en een grote witte onderlip, van binnen bruin getekend.
Een vaste plant, maar kortlevend.
Iedereen is het met ons eens over deze, je kan niet anders dan er van houden.
De dichtbezette kaarsrechte toorts produceert zoals de naam belooft eindeloos veel kleine mokka bruine bloemen.
Het blad heeft fijne zilveren randjes. Geweldig in je mediterrane border, tussen de lavendels en ook echt betrouwbaar vast.
Een sprookjesplant.
Terra Nova krijgt de smaak te pakken en hun introducties worden ook alsmaar beter. Dit is een dwerg, echt heel laag en met een heel geschikte heerlijke kleur.
De petalen verkleuren van banaan geel naar maan geel.
Zeer laag, dus ook geschikt voor potten of border randjes.
Echt snoepgoed deze.
Nieuw sinds 2011 en ook al zo heerlijk rood.
Dit is een forse plant met grote bloemen.
Uiteindelijk verkleuren ze een beetje naar pompoen oranje.
Plant een vulkaan.
Bijzonder van vorm en kleur. Vroeg bloeiend met een hard gestoken oranje dat niet verbleekt zoals bij sommige cultivars.
De eerste, mooiste en sterkste dubbele oranje. Ze heeft goed vertakkende stelen, een vol hart en lange afhangende bloemblaadjes.
Ook weer een Nederlandse vinding van Arie Blom. Goed gedaan Arie.
De naam is juist. We gaan dus weer veel te weinig hebben van deze.
De gevulde bloemen met afhangende lintbloemen beginnen oranje en verkleuren naar zalm.
Gezond en groeikrachtig.
Echinacea 'SunSeekers Rainbow'
Dit is misschien wel de ontdekking van 2020.
Ze bloeit zeer rijk en lang met semi-dubbele bloemen en verkleurt van roze naar oranje op vrij korte stelen.
Bovendien omringt ze zich met een heerlijk zoete honinggeur.
Ik ben niet zo van de cultivars die in series worden uitbracht met de bedoeling de markt volledig te domineren. Dus meestal mijd ik ze dan integraal. Maar de 'SunSeekers' serie heeft twee zulke geweldige toppers dat ik ze niet kan negeren. 'Rainbow' en 'Salmon' bloeien zo ontzettend uitbundig en kleurrijk dat ze de meeste concurrenten ver achter zich laten. De half gevulde bloemen verkleuren van crème oranje-geel naar roze.
Mijn laatste nieuwe liefde.
De bloemen van Echinacea pallida zijn kleiner en eleganter dan die van Echinacea purpurea. Verschillen met E. angustifolia zijn kleiner. De bloemblaadjes van E. pallida zijn lang, smal en strak afhangend van de bodem.
Echinacea staat wereldwijd op de 1e plaats van de geneeskruiden top 10. De weerstandsverhogende werking is verbluffend. Bij de eerste symptomen innemen voorkomt het daadwerkelijk uitbreken van de griep.
Deze gezaaide Echinacea heeft elegant afhangende lintbloemen; als een hula rokje.
Ze heeft een natuurlijke sprookjesachtige uitstraling, eerder zachtaardig, subtiel, tussen al dat kleurgeweld van de nieuwe zonnehoeden.
Maar daarom juist bijzonder.
Deze wildvorm met zijn onverwachte kleur heeft de weg vrij gemaakt voor nog veel meer spannende kleuren in de nieuwe kruisingen.
Echinacea paradoxa heeft blijmakende fijn afhangende smalle bloemblaadjes.
Wij vinden dit natuurlijk al lang prachtig.
De naam is zeer correct. De bloemen van deze hebben een onweerstaanbare, vrijwel niet te fotograferen, aantrekkingskracht.
Zeer laag voor een zonnehoed.
Vurig magenta.
Bovendien geurend en standvastig.
Een fijne lage in een zoete geur en dito lieflijke kleur.
'Hope' is speciaal ontwikkeld ten bate van de Susan G. Komen Foundation voor onderzoek naar borstkanker. Een deel van de opbrengst gaat naar deze foundation. Erg veel is dat niet de aanschaf is geen excuus om je giften aan het kankerfonds te staken.
Maar het is wel de beste zacht roze cultivar.
Heerlijk zilver roze en misschien wel een van de beste in die kleur.
Ze blinkt bovendien uit door vroege en lange bloei.
Al jaren kweek ik ze van eigen zaad en blijken ze behoorlijk uniform. Je kunt er dus ook zelf van doorkweken.
Mijn ervaring is dat zaairassen standvastiger zijn dan de gestekte vitro-planten.
Sterk aanbevolen.
Intensief, diep-robijnrode bloemen, met bloemblaadjes die eigenwijs en netjes haaks op de hoge bloembodem staan.
Zaailingen met mogelijk iets variatie.
Dit is een verbetering van 'Magnus', de vaste plant van het jaar 1998
Een ster in ons sortiment.
Dit is een oud en ervaren zaairas, daarom zijn de planten redelijk, maar niet perfect uniform, met name in hoogte kunnen ze wat verschillen.
Zaailingen zijn meestal wel iets standvastiger dan gestekte zonnehoeden,
De witte bloemen met hun geeloranje hart hebben gegarandeerd dezelfde sterke uitstraling. Het is een goed oud ras.
Zeker zo aristocratisch, als de bloem eenvoudig is. Een zeer bruikbare plant voor de volle zon.
Kogeldistels komen van nature voor in Zuid-Oost Europa, vanaf de Alpen tot ver in de Balkan.
Ze zijn bijzonder van vorm en daarom heel bruikbaar in combinaties met bijvoorbeeld Salvia of Geranium.
Bijen en andere nuttige insecten zijn er dol op. Het zoemt er in de zomer.
Ze noemen het een ster, of is het een ijsbloem?
Wij denken dat je deze plant nodig hebt omdat je er zulke geweldige composities mee kunt maken.
Voegt betrouwbaar lang iets toe aan je compositie. Zelfs in de winter, als ijsbloem nog van waarde.
Knip ze dus in het voorjaar.
Deze 'schijn-distels' zijn vanwege hun afwijkende bloemvorm zeer nuttig als textuurplant.
De bij 'Taplow Blue' 5 cm grote, dikke, kogelronde bloemen voegen verwondering toe aan je combinaties.
In de bermen langs de lavendelvelden van de Alpes de Haute Provence en ook verder landinwaarts naar het oosten zie je ze wel vaker, die prachtige blauwe Echinops.
Mijn favoriete heemplant heeft het in onze wilde berm wat lastig vanwege de voor haar te rijke grond. Op wat schrale zandige grond doen ze het beter. Bij ons worden ze wel reusachtig groot. Ik zag ze de buurt van Namur in grasland waar ze maar 20 cm hoog werden.
Op open plekken kan ze goed uitbreiden.
Deze grijs-groene tot bronsgroene, in het najaar vanuit de punten diep purperrood verkleurende, selectie is een introductie van Desirable Plants in Devon. Het is een elegant doorbuigend gras. Juist die groeiwijze in combinatie met de bladkleur maakt het zo aantrekkelijk.
'Totnes Burgundy' verdraagt droogte uitstekend. Ze combineert heel fijn met bijvoorbeeld grijsbladige Nepeta voor een onderhoudsarm hoekje.
Deze kruising van Eryngium bourgatii met een onbekende soort heeft net als Eryngium bourgatii 'Picos Amethyst' diep donkere schermen. In het wild zijn zie je ze vooral met grijs-zilveren schermen.
Ze zijn goed vast en uitstekend winterhard. Soms verliezen ze na de bloei hun blad maar dat loopt meestal voor de winter weer uit.
Eryngium behoren tot de beste bijen- en vlinderplanten.
Wat zachter van kleur dan 'Big Blue'. De schijnbloem, het 'sterretje', eigenlijk zijn het steunblaadjes, is groter en fijner gesneden.
Het zijn gemakkelijke, betrouwbare vaste planten. Als het blad na de bloei geel wordt mag je het helemaal wegknippen. voor de winter loopt het weer uit.
Eryngium is super en het is leuk dat het sortiment nu in beweging komt.
Een ingetogen, maar excellente textuurplant uit de Amerikaanse tallgrass prairies. Geschikt voor droge zonnige borders. Het lange gladde spits getand blad vormt flinke rozetten en lijkt inderdaad op dat van agave.
Ze bloeit met groen-witte bolle schermpjes van 1,5 cm op een lange stevige, vertakkende steel en is prima winterhard.
Een bijzondere, wat mysterieuze sfeerplant.
Kruisdistels behoren tot een van mijn favoriete geslachten. Met de toevoeging van Zuid Amerikaanse soorten gaat een nieuwe wereld open. Deze lijkt een soort mini uitvoering van Eryngium pandanifolium. ze is in alles fijner, maar heeft ook spits, yucca achtig blad en vertakkende bloemstengels met rode, in dit geval klein, maar fijne bloemhoofdjes. Ze verdraagt al jaren de winter in kleine potjes buiten op ons kweekveld hoog in de Aalbeekse bergen.
In 2001 maakten we voor het eerst kennis met de verbluffende Eryngium pandanifolium. 'Physic Purple' voegt daar nog wat kleur aan toe met haar purperen bloemhoofden. Ze is gigantisch, spectaculair en bijzonder. Spits zwaardvormig blad met daaruit zeer lange vertakkende bloemstengels.
Wel een beetje op het randje wat winterhardheid betreft, maar -12 zou ze moeten doorstaan.
Ze zijn zo leuk en makkelijk die schijndistels. Ze zijn meer verwant aan peterselie dan aan distels maar dan met sierlijke stekels.
Dit is een schattig en makkelijk klein dwergje dat een mooi rond bolletje vormt met talrijke blauwe schermpjes.
Kabouterkruid.
De lang verwachtte opvolger van 'Jos Eijking' ('Saphire Blue') die iedereen zo bewonderd heeft in de border bij onze winkel.
Gevonden in Preston, Lancashire, met wat grotere en misschien wel nog blauwere bloemen doet 'Big Blue' zeker niet onder voor de al zo fantastische 'Jos'.
Even sterk, betrouwbaar vast en combineert met alles.
Een van mijn allerliefste planten.
Eryngium x zabelii is de kruising van Eryngium alpinum x bourgatii met typisch veel grotere bloemhoofden dan beide ouders. Deze nieuwe werd gevonden door kwekerij Arends uit Ronsdorf.
'Violetta' heet zo vanwege het vleugje purper in de donkere stengels en bloermkroon.
Dat maakt ze misschien wel de donkerste van allemaal.
We hebben hier lang over getwijfeld.
Want koniginnekruid hoort gewoon groots te zijn, de bloemschermen net zo.
Maar deze belooft dat waar te maken in de kleinere tuin.
De bijen en vlinders zijn bijzonder blij met deze late dracht.
Een reusachtige landschapsplant voor de grotere tuin. Grote witte wolken in de nazomer. Subtiel, groots en heerlijk makkelijk en onderhoudsarm, precies wat je nodig hebt in een grote tuin.
Bijen hebben hier een bijzonder late dracht aan.
Geweldig materiaal voor grootse composities.
Een zeer makkelijke plant met veel impact. Fors, sfeerbepalend en standvastig maar ook compact en bloeirijk. Met dank aan Piet Oudolf voor de introductie in 2013.
Als in het najaar deze wolken op kleur komen brengt dat de tuin in een heel andere fase en sfeer. Het verrast me elk jaar weer aangenaam hoe alles ongemerkt ingrijpend veranderd.
Als je er plaats voor hebt; planten.
Deze bevelen wij aan voor droge moeilijke plekken waar anders niets meer wil groeien. De stolonen kruipen zelfs op de ongunstigste plekjes nog gestaag maar niet problematiisch verder.
Het blad ontwikkelt zich na de geurige bloei eind april en wordt in het najaar intensiever rood.
De bloemen hebben een sterke, heerlijk zoete geur.
Uit het wild in de buurt van Nice, natuurlijk.
Maar evengoed bijzonder sterk en winterhard. Bloei van begin zomer tot herfst.
Misschien wel de allersterkste en beste wolfsmelk van allemaal maar wel soms kortlevend.
Geef ze de ruimte, ze groeit breed uit. Het fijne naaldvormige blad knip je in het voorjaar diep terug.
Iedereen moet deze geweldige gele wolkjes planten.
Een kruising van twee door bijna heel Europa voorkomende soorten (Euphorbia waldsteinii x E. cyparissias). Beide sterk, makkelijk en geschikt voor elke standplaats inclusief droge schaduw. Goed vast, winterhard en gezond.
Ze mag na de bloei of in de herfst teruggeknipt.
Vormt bij ons een contrasterend duo met zwarte Helleborus. Heerlijk.
'Smokey' heeft nog iets donkerder blad dan de bronsgroene Foeniculum vulgare var. rubrum.
Dat donkere blad vind ik net iets aangenamer voor mijn vasteplanten borders.
De smaak is gelijk aan die van gewone groene venkel. Heel vaak gebruiken we het niet in de keuken, dus dan kan het maar beter ook een beetje sierlijk zijn.
Sierlijk bronsgroen blad en vrolijke vaasvaardige schermen, maar vooral ook een groente of keukenkruid. Alle delen van de plant zijn te gebruiken. Als vaste plant vervangt ze voor de gemakkelijke tuinier en minder kritische cuisinier de eenjarige dille, die aanzienlijk meer aandacht vraagt. Ze zaait zich als je de uitgebloeide schermen laat staan, rijkelijk uit.
Plant je ze niet voor jezelf, doe het dan voor de Koninginnenpage. Haar rupsen zijn dol op het loof.
Bijna niemand kan deze pakkende combinatie weerstaan van bruinrood blad en donker-roze bloemen. Tot diep in het najaar blijven de bloemen komen. Maar dan zou je ze eigenlijk beter niet planten. Weer en wind kan hun levenskaars danig doen dansen. Het geheim is: winterklaar maken in de zomer. Je moet ze een of meer keren in de zomer terugknippen om ze steviger te maken. Ze gaan dan snel weer bloeien.
De eerste, dus originele, spectaculair donkerbladige introductie van de jaren negentig.
Uit het veredelingsprogramma van Neil Anderson van de Universiteit van Minnesota stamt deze compacte zeer rijk en lang bloeiende vorm.
Knip uitgebloeide bloeistengels regelmatig weg voor meer bloei. Je mag ook alle stengels tussendoor een keer wegknippen, dat versterkt de plant.
Zomersneeuw.
Deze vegetatief vermeerderde kloon die de soort populair maakte is geselecteerd op rijke bloei en een iets meer compacte bouw. Verder als de soort, dus witte vlinders met wat rood op lange slanke stelen. Ze beginnen flink op te vallen als de herfst vordert omdat ze dan het hevigst van alles wat nog bloeit, bloeien.
Inmiddels zijn er veel compactere vormen maar deze blijft een topper.
Regelmatig terugknippen maakt de plant steviger. Ze gaat dan snel weer opnieuw bloeien.
Als kleur is het een spectaculaire doorbraak, deze picotee onder de Gaura. Het feestelijke roze-rode randje maakt het voor mij een beetje bont. Maar de donker purperen knoppen en rijke bloei maken meer goed dan je lief is.
Gevonden door Hardy's en in 2008 op Chelsea geïntroduceerd.
Knip Gaura allemaal regelmatig terug ook al zijn nog niet helemaal uitgebloeid. Daarvan worden ze voller en gaan ze nog rijker bloeien.
Ware het niet dat er de laatste jaren zo eindeloos veel geweldige nieuwe introducties zijn, dan was dit onbetwist de Geranium van het Millennium. Super blauw en zeer breed uitspreidend.
Deze bloeit zo lang en rijk dat je serieus het risico loopt er bloemmoe van te worden.
Trendsetter voor een hele nieuwe generatie geraniums.
Een statement van distinctie, deze zachte maar toch sterke, bijna struikvormende plant uit de rozenfamilie met los gepenseelde witte sterren als bloemetjes, en rode stelen.
Geneeskruid van noord Amerikaanse indianen die de wortels in september verzamelen.
Bovenal subliem plantgoed voor de onverstoorbare tuinier.
Bijzonder aansprekend met talrijke relatief kleine diep donker rode bloemen met een kastanjebruin hart.
Een nieuwe relatief lage cultivar die explosief, soms wat snel verbloeit.
Makkelijk, onverwoestbaar zelfs.
Een prairieparel.
Deze in 2012 geïntroduceerde, Nederlandse vinding van Arie Blom behoort tot de nieuwe generatie dwerg-Helenium.
De bloem-blaadjes hebben een rafel randje en zijn een beetje opgekruld.
De kleur deed Arie denken aan de middagzon, vandaar de naam.
Heel soms bloeit deze met kleine gele bloemen op het randje van de winter na een warme zomer. Laat je door foto's van de bloemen dus niet misleiden.
Het gaat hier vooral om het fijne smalle blad dat structuur brengt in de border.
Professioneel tuinieren heet dat als je dit soort trucs toepast, zeer effectvol.
Een zonnebloem zonder bloemen.
Daglelies zijn volgens een bevriende sjieke Engelse tuindame not done. Althans dat vond haar moeder. Ze zouden ordinair zijn.
Ze zijn in ieder geval gemakkelijk en onverwoestbaar en als ze niet al te bont veel kleurig zijn vind ik ze absoluut kunnen.
Zeker in zo'n classy kleur.
Bovendien zijn de bloemen eetbaar
Een introductie van Heemskerk in 2006. Op zoek naar de donkerste daglelie, zijn we dat niet allemaal?
Grote diep donkere bloemen.
Half bladhoudend.
Je mag dit pas echt zwarte bloemen noemen.
Fris groen elegant, zeer smal verticaal blad
Iris chrysographes heeft soms een dun geel netwerk op de onderkant. Verder is de bloem bijna zwart.
De rest van de Itris zijn er plomp bij.
We zaiien ze uit eigen tuin.
Net echt en pure elegantie.
Een echte Slavische plant, wild voorkomend in Joegoslavië, Albanië, Bulgarije en Roemenië waar ze in struikgewas en open bossen te vinden zijn. De kleur is zeer bruikbaar en de textuur mag er, hoewel een tikkeltje wild, ook best zijn. De kleine platte bloemhoofdjes staan op lange elegante stelen. Aan de basis vormen ze een scabiosa-achtig bladrozet. De totaal indruk is natuurlijk maar ook opvallend.
Zaait zich ook lekker zelf verder.
Imposante, stevige, manshoge bloemstengels met tot 25 cm lange bloemtrossen.
Het blad komt tot ongeveer een meter.
Voor wel heel bijzonder spektakel.
Dit met van die reuze blauwe Eryngium en we hebben al een monumentaal feestje.
Op de foto in onze tuin tussen Deschampsia.
Klassieke bloemen met een twist zijn leuk.
Deze is prima winterhard en zeer makkelijk.
Heeft een lang leven, ook in de vaas.
Vrolijk braaf vertier.
Oorspronkelijk inheems.
Het zijn ouderwetse planten met inheemse wortels. Uitstekend geschikt dus voor onze tuinen sterk en makkelijk en ook aantrekkelijk voor nuttige insecten, bijen en vlinders.
Compact en rijk bloeiend.
Half gevuld, dus nog wel met een open hart.
Het geheim van eeuwige schoonheid.
Voor insecten zijn vooral inheemse planten, of planten die daar op lijken nuttig. Veel inheemser dan dit wordt het niet. Vlinder bijen en zweefvliegen zijn hier dol op.
Ze worden wat schaarser in het wild. Misschien heb je een pklekje voor deze jeugdherrinering in je tuin.
eenvoudige schoonheid.
Verbazingwekkend en bijzonder. De showstopper op Chelsea 2007. In 1957 ontdekt in Mexico en genoemd naar de Californische Mildred Mathias. Desondanks bij ons prima winterhard.
Prachtig grijs-groen blad en mysterieuze hangende groene bloemen met uiteindelijk roze kleuren.
Prachtige familie van selderij.
Breed blad in een stevige maar laag blijvende pol, stijf recht opgaande aren met vrij losse bloemen.
De bloemen kleuren in het najaar aangenaam stro geel.
Een plant voor vormgevers.
Lange elegant doorbuigende in warme zuchtjes wind wiegende aren heeft dit prachtige in Spanje gevonden gras.
Kan solitair of door een border geweven.
Een van de weinige grassen die ook in een mediterrane border passen.
Er zijn er al zo veel die in je prairie kunnen.
Een hele grote, uit een van onze favoriete grassen geslachten.
Lekker om solitair te plaatsen. Zorg in ieder geval dat de aren vrij staan zodat ze kunnen uitbuigen.
Waanzinnig luchtig, stoer.
Laat maar waaien.
Fijn smal donkergroen blad en zeer luchtige aren die elegant spreiden.
Het meeste effect bereik je wanneer ze vrij of in lage beplanting staan. Ze worden zo'n 40 cm breed.
Zeer makkelijk.
Je kijkt er dwars doorheen.
Heldere bloei, stijf, strak blad. Heerlijke solitair en mijn persoonlijke favoriet onder de pijnpestrootjes.
De luchtige aren bewegen subtiel met de wind mee.
Plant ze als solitair, in de border of op een eigen plekje.
Windwiegertje.
Deze uit de in 2014 geïntroduceerde semi-dwerg maakt deel uit van de 'Sugar Buzz' serie van Walters Gardens en is tot nu toe meeldauw resistent.
Ze vormt een rijk bloeiende bolronde pol.
De meeste cultivars bevatten net als deze voornamelijk Monarda didyma bloed en vereisen een tamelijk vochtige grond. Monarda fistulosa cultivars verdragen droogte beter.
Zacht fijn blad en subtiele aartjes.
Of het nu bloeit of net niet meer is slecht te zien. Dit gras ziet er altijd even geweldig uit. Ook in de winter.
Liever niet knippen, zeker niet als ze niet aan de groei zijn. Hoeft ook niet, je trekt het dorre blad er in het voorjaar makkelijk uit.
Het waait lekker met elke wind mee.
Plant het overal massaal tussen, (denk aan Echinacea en Salvia) het is heerlijk.
Waar het kan laat je de zaailingen staan.
Hier kun je op bouwen; grijzig blad, doorbloeiend, gemakkelijk.
Ik raak nog wel eens verstrikt in discussies met klanten die een lage zoeken wanneer ik deze aanbeveel boven de volgens hen lagere 'Walkers Low'. 'Six Hills Giant' is lager, groeit meer in de breedte en heeft een iets zachtere kleur. 'Walkers Low' is vernoemd naar een tuin met die naam.
Als de bloei wat minder wordt; afknippen tot de grond, dan beginnen ze opnieuw. Dat kan wel drie keer per jaar.
'Bramdean' is een wat hogere cultivar van kattenkruid met extra lange bloeisteggels.
Knippen geeft herbloei.
Super sterk en makkelijk snel vullend.
Wij adviseren Nepeta als alternatief voor lavendel in de halfschaduw.
Deze zeer recente introductie vormt compacte lage struikjes van 30 cm hoog en 40 cm breed.
Ze bloeien, als je de uitgebloeide bloem af en toe verwijdert de hele zomer door. Je mag ze tussen door ook een keer tot de grond afknippen.
Zeer makkelijke planten.
Make your cat purr.
Breed uitgroeiende en uitwaaierende pol met roze in de bloemen en diep donker roodbruine herfstkleur. Een inmiddels wat oudere selectie van Kurt Bluemel uit de V.S.
Het feest hier is de elegante breed uitstaande groeiwijze en het diep purperen blad in het najaar.
Een van mijn favoriete grassen.
'Monocarp' (eenmaal bloeiend), collega's noemen het vaak tweejarig, is net zoiets als 'Carpe Diem' (pluk de dag). Of zoals mijn guru zou zeggen: "You ought to be digging it while it's happening." (FZ) Meestal al het tweede jaar een heerlijke wollige wolk op 150 cm hoge purperen stelen.
Ze zaaien zich bovendien rijkelijk uit.
Ik zaai per pot meerdere zaden waardoor je kans hebt op vaker bloei uit dezelfde pot. Genoeg tijd dus voor de zaailingen om het over te nemen.
Een rijk bloeiend fontijngras met dikke wollige aren.
Ze is wat meer natuurlijk van uitstraling dan de meeste voor mij wat al te strakke lampenpoetsers.
In de herfst kleurt het blad oranje, later wordt het donker geel en uiteindelijk resulterend in een beige, zeer goed winterbeeld.
Fijn, strak opgeruimd en uitstekend presterend maar toch nog een beetje losjes.
Het heeft lang geduurd tot ik deze leerde waarderen. Ik vond de lampenpoetsers nogal stijfjes en begon met de wat minder gangbare vormen. In de loop der jaren viel mij op hoe mooi hun winterbeeld is. Tot de winter zijn het nette polletjes die voor siergrassen vrij vroeg bloeien met strakke pluimpjes.
Je ziet ze vaak in grote groepen in de voortuinen van strakke witgeschilderde villa's. Soms met een paar berkenboompjes en verder niets.
Diep donkere poetsborsteltjes.
'Moudry' is een van de strakste en meest contrastrijke lampenpoetsers.
Ik ben zelf geen lampenpoetserfan, juist omdat ze zo strak en opgeruimd zijn, meestal toegepast in tuinen die dagelijks worden gestofzuigd.
Maar deze is zo strak dat het weer aardig wordt. Bovendien blijven ze de hele winter aantrekkelijk.
Laag siergras dat elegant breed uitwaaiert en lang bloeit.
Lastig om niet even aan te zitten of het te aaien.
De juiste bloeitijd voor veel prairie stijl combinaties, maar ook prima als solitair.
Eleganter dan de meeste, lampenpoetsers. Ik vind ze bijna allemaal iets te stijfjes.
Het begon allemaal met 'Husker Red', maar ja, ze zijn best makkelijk te zaaien en dus kennen we inmiddels 8 verschillende cultivars van deze zeer winterharde Penstemon.
De naam 'Onyx and Pearls' slaat op het contrast tussen het zwarte blad en de witte bloemen.
Ze heeft tot nu toe het donkerste blad. Ook de bloemstengels zijn bijna zwart.
Wollige bloemkelken aan lange aren, heerlijk zilver grijze stengels en blad.
In het voorjaar knip je ze diep terug; verder geen omkijken naar en gegarandeerd een eindeloos lang bloemenfeest in het najaar.
Ze komen van de ijskoude steppes in de Kaukasus, maar doen het ook voortreffelijk in heet zuid Frankrijk.
Maak je dus geen zorgen als iemand beweert dat deze een beetje bang wordt van vorst.
Onzin: Dit is Genghis Khan lavendel.
De dwergvorm van 'Blue Spire'. Deze dingen komen uit de Mongoolse stenige steppe waar ze samen met Eremurus staan. Ze hebben dus niets nodig behalve zon. Kou deert ze ook niet.
Diep snoeien in het voorjaar.
Deze zilveren droom, samen met Echinacea en Verbena, vormt sinds 2010 de ruggengraat van onze prairie border.
Jelena maakt een nette, compacte bolronde struik die in het najaar voor de helft uit bloemstengels bestaat.
Tegenwoordig is Perovskia officieel ingedeeld bij Salvia. Ik noem ze ook wel Djengis Kahn lavendel vanwege hun herkomst uit de Mongoolse stenige steppe.
Ze zijn zeer winterhard en verdragen elk weertype, inclusief extreme hitte en bittere kou.
Peter Catt van Liss Forest Nursery, Hampshire, Groot-Brittannië is de uitvinder van de beste Russische salie tot nu toe: 'Lacey Blue' en in 2012 introduceerde hij 'Silvery Blue'.
Nog ietsje lager en dus steviger maar vooral vanwege het zeer zilveren blad een opwindende introductie.
Ze zijn allemaal prima winterhard en geurig.
Zilveren Djengis Khan lavendel.
Extra zilver blad en zeer rijke volle bloei kenmerken deze recente dwergvorm gevonden tussen zaailingen van 'Blue Spire'.
Knippen zorgt voor herbloei. Maar doe dat in ieder geval elk voorjaar.
Goed voor een zilveren medaille op Plantarium 2009.
Deze heeft de fijnste wollige bloemen.
Ik ga hier niet omheen draaien; dit is gewoon een simpele bodembedekker en we zijn er wegens gebrek aan tijd en aandacht nog niet achter welke affinis nu de allerbeste is.
Tot nu toe weten we zeker dat ze onverwoestbaar zijn en allemaal rood en roze tegelijk kunnen bloeien.
Lekker laag zijn ze ook allemaal, dus zijn het perfecte bodembedekkers.
Chris heeft niet ook nog een oranje veld. Deze is afgeleid van 'Blackfield'.
Het is een ietwat elegant doorknikkende aar die naar oranje neigend roze bloeit.
Lekker met blauw en grijs of bijvoorbeeld zo'n porseleinen Clematis x jouiniana.
Even sterk en even makkelijk als de rest.
Chris Ghyselen, selecteert al zeker 15 jaar binnen zijn favoriete geslacht.
Ik herinner me goed hoe hij daar lang geleden over sprak. De afgelopen jaren plukken we de vruchten van zijn werk.
Dit is een zeer korte roze met elegant doorbuigende bloemaartjes.
De laatste en misschien wel meest fantastische nieuwe bodembedekkende Persicaria.
Persicaria amplexicaulis 'Alba' kan het schudden, dit wordt de nieuwe standaard.
Rijke bloei met fijne lange, zeer elegant doorbuigende spitse aren.
Net zo onverwoestbaar als de rest.
Met dank weer aan de specialist Chris Ghyselen.
Deze majestueuze schermbloemige kan een beetje tippen aan Ferula. Dus ze is geweldig.
Het blad komt niet hoger dan 70 cm, de rest vormt het transparante bloemstengel festijn. Die stengels zijn bovendien donker purper.
Een zeer bruikbaar verticaal element voor je border dus. Ik denk daarbij aan prairie hoewel ze oorspronkelijk uit zuid-oost Europa komt.
Architectuur van het stoerdere, rechtovereind staande soort.
Etage na etage lieflijk roze bloemen aan donkere stelen.
Makkelijk, maar desondanks meer iets voor de gevorderde tuinier omdat die inziet hoe slecht hij zonder deze kan.
Deze vlambloem uit de Oostelijke VS staat van nature in de halfschaduw, tussen struiken of in bosranden.
De bloemen geuren lichtjes. De plant verspreid zich heel geleidelijk, dus niet overrompelend, met worteluitlopers.
'Blue Moon' wijkt af van de wildvorm door brede petalen die volle maan-ronde bloemen vormen.
Makkelijke, lieflijke maanwolkjes.
Sterk geurende bleek-violetblauwe bloemen aan lage planten. Weinig of geen last van meeldauw.
Te makkelijk voor meer woorden.
Na de bloei mag je ze eens flink knippen.
Aangename blauwe wolkjes.
Deze is veel verfijnder dan de andere Pycnanthemum, met haar smal geveerd blad.
Kleine knoopachtige witte bloemen in clusters, de hele zomer
dit is geen muntsoort, maar ze heeft wel een munt-geur.
Het geslacht Pycnanthemum werd vroeger tot de Mentha gerekend.
Een amerikaanse bosrandplant met heerlijk zilveroplichtend topblad.
Een van de beste vlinderplanten die er zijn!
Bovendien heerlijk geurend.
Het blad kun je vers kauwen, of je kunt er thee van maken.
De eerste keer dat ik deze plant met paars gespikkelde witte bloemen en smal grijzig blad uit het zuiden van de VS zag stond er een bordje bij met: Origanum viride. De bijen uit een nabijgelegen korf vlogen er massaal op, zo'n bevlogen plant zag ik daarna nooit meer.
De groeiwijze lijkt inderdaad op die van marjolein. Het is ook een ex-munt: vroeger heette ze Mentha pilosum.
Die muntgeur blijft en wordt na drogen zelfs nog sterker.
Hier gaat het alleen om de bloembodem want bloemblaadjes ontbreken. De schutbladen nemen die rol over in het groen. Wat overblijft is de conische zwarte bloembodem met een groen kransje en dat wordt in onze borders meestal heel leuk gevonden.
Bloemschikkers worden hier heel hebberig van.
Subtiel, maar dus niets mis mee.
Deze recente introductie, voor zover wij weten gevonden in de botanische tuin van Auckland (Nieuw Zeeland), is een kruising van Salvia chamelaeagnea x scabra. Beide soorten zijn afkomstig uit Zuid Afrika en bij ons officieel half winterhard.
Of ze wellicht toch voldoende winterhard is voor de volle grond moeten we nog testen
In Engeland zijn ze winterhard, de kans is groot dat dat ook voor hier geldt.
Ze bloeit lang, heeft stevig puntig blad met een lichte aangename kamfergeur.
Deze fantastische recente vondst van Rolando Uria, de rood-roze variant van 'Amistat', heeft fuchsia-rode bloemen uit zwarte knoppen.
Ook deze komt uit warme streken en is het randje winterhard. De kans dat ze in de volle grond overleeft is groot.
De bloemen verkleuren onder invloed van de temperatuur en laten soms wat paars zien.
Iedereen houdt van haar, dus ze zal net als 'Amistad' wel weer snel uitverkocht raken.
Wow paars, deze kruising van Salvia guaranitica x S. gesnerifolia uit Argentinië.
Zwarte knoppen en donker paarse bloemen.
Eindeloos en rijk bloeiend.
Ze is wat op het randje, dus eventueel in een pot planten die in de koude kas of garage gemakkelijk overwintert. Waaghalzen laten ze ook wel met succes in de volle grond. Dat doen we zelf natuurlijk ook.
Een moet hebben salie.
Hier verheugen we ons al een tijdje op. Nu die leuke tweekleurige bloemen op de foto's ergens in de Himalaya van Salvia hians niet waar blijken te worden gemaakt kunnen we ons hier prima mee troosten.
'Azure Snow' is een makkelijke, goed winterharde plant. Net als veel andere Salvia kan ze als je ze in de zomer terug knipt herbloeien.
Het kleurenpalet van deze Mexicaanse soorten (microphylla, greggi en jamensis) wordt alleen maar groter. Elk jaar testen we wel een paar nieuwe introducties. Dit is er zo een.
Blauw is bijzonder voor deze kruisingen, maar we hebben er misschien al wat veel.
Net als de rest half winterhard, dus in pot of op een beschutte plek planten.
In 2013 gezaaid door Diederik Riethorst. 'Hot Lips' was een van haar voorouders.
Een beetje gek wel deze Engelse introductie,, maar in ieder geval niet saai.
Zoals de meeste in deze genen pool wat vorst gevoelig, maar sterk genoeg om de meeste winters te overleven.
Voor wie zich net als ik afvraagt: Wat is een Streptopelia orientalis, of Oriëntaalse tortelduif? Zie foto 3.
Deze kruising van Salvia guarantica x Salvia orbingnaei is geselecteerd in Argentinie door Rolando Uria en Francisco Lozano en in 2022 geïntroduceerd op de Chelsea Flowershow.
Het is een compacte vorm met het uiterlijk van Salvia guaranitica. Ze zou nog iets winterharder zijn dan de originele 'Amistad' die we hier samen met de rest van de guaranitica's succesvol in de volle grond laten overwinteren.
Weer een vriend erbij.
Er is veel beweging op het Salvia guaranitica front. De grenzen worden voortdurend verlegd. In 1996 hadden we de fantastische 'Argentine Skies', 'Blue Enigma' en 'Purple Majesty'. In 1912 legde 'Amistad' de lat nog hoger en in 2019 waren we verbluft over 'Amante'. Ze zijn zo populair dat we er nooit genoeg van hebben. 'Rockin' Deep Purple' uit 2020 is compacter en bloeit nog wat uitbundiger en langer.
Winterhard, maar in het voorjaar komen ze soms niet op vanwege slakken.
De belangrijkste sierwaarde vormen de prachtige grote zwaar grijs-behaarde rozetten. Het tweede jaar wordt het blad wat minder grijs en verschijnen er stengels met grote witte bloemen. Gertrud Jekyll adviseerde de bloeistengel weg te knippen om het grijze rozet te houden. Maar dat is onzin. De bloemen zijn al even fabuleus als het blad
Ze gedraagt zich bij ons meestal als tweejarige, maar kan volgens sommigen tot 30 jaar oud worden.
Het blauw van deze late bloeier is van ongekende schoonheid. Het grijs-groene smalle blad draagt daar aan bij. Een van mijn favorieten vanwege de aangename kleurstelling. De plant heeft tegen het einde van het seizoen soms wat steun nodig en moet absoluut in de volle zon staan om rijk te kunnen bloeien. Salvia azurea lijkt een beetje op de nog hogere Salvia uliginosa. Het blad van Salvia azurea is smaller, bijna lijnvormig met een grijze waas. Winterhard, voor een droge zonnige plek.
Deze opmerkelijke recente introductie met geveerd blad is in omloop als Salvia nemorosa. Het blad verraadt echter dat dit gekruist is met de Joegoslavische Salvia jurisicii. En dat was een bijzonder goed idee van de vinder, Jan Kraan. Haar habitus is wat compacter, minder los, dan Salvia jurisicii. Salvia nemorosa bloed lijkt qua textuur dominant. Ze bloeit vroeg en kan herbloeien wanneer je haar na de eerste bloei terug knipt.
Leuke nieuwigheid.
Deze opmerkelijke recente introductie met geveerd blad is net als haar zusje flamingo in omloop als Salvia nemorosa. Het blad verraadt echter dat dit gekruist is met de Joegoslavische Salvia jurisicii. En dat was een bijzonder goed idee van de vinder, Jan Kraan. Haar habitus is wat compacter, minder los, dan Salvia jurisicii. Salvia nemorosa bloed lijkt qua textuur dominant. Ze bloeit vroeg en kan herbloeien wanneer je haar na de eerste bloei terug knipt.
Leuke nieuwigheid.
'Hot Lips' was blijkbaar zo'n succes dat ze nu allemaal zusjes blijkt te hebben in een net even iets ander kleurtje. Ze kunnen allemaal onder invloed van de temperatuur soms helemaal wit of helemaal roze-rood worden. Dat komt vanzelf weer goed. We durven ze inmiddels ook in de volle grond te planten omdat ze tenminste -11 verdragen. Ze worden dan zo geweldig dat we het risico van een strenge winter op de koop toe nemen.
Een kersenkus.
Terug van weggeweest; deze heerlijk zachte hoge hemelsblauwe.
De bloemen zijn 2-3 cm lang aan lange aren.
Ze bloeit vanaf juni door tot de eerste vorst.
De soort komt wild voor in Brazilië, Paraguay, Uruguay en Argentinië, aan beken en in bos. Ze is vernoemd naar de Guarani indianen uit Rio de la Plata. Maar we durven haar na jarenlange ervaring gewoon winterhard te noemen. Ze sterft in de winter tot de grond af. In het vroege voorjaar kan ze las hebben van slakken die de jonge scheuten afknabbelen.
De verbeterde 'Black & Blue' van Blooms is compacter, iets minder hoog en bloeit iets eerder.
De stelen zijn net zo zwart.
Een half winterharde plant die zeker tot -10 verdraagt. In pot overwinter je ze dus gemakkelijk in een koele donkere ruimte.
Met iets meer moed overwinter je ze ook in de volle grond misschien wel met succes.
Noord Amerika heeft 5 Blueberry Lakes. De beste stek voor de bessen is het meer in Ontario.
Een zeer recente introductie (2025) waar we nu al een kleine lichting van kunnen aanbieden.
Vroeg bloeiend, compact en vermoedelijk winterhard.
Deze reus werd als zaailing gevonden in een Belgische tuin en in 2019 geïntroduceerd. Ze lijkt erg op 'Black & Blue' maar is nog groter en heeft nog iets zwartere knoppen en stelen.
Er zijn veel Salvia die uitstekend winterhard zijn maar de meest spectaculaire zijn soms op het randje. De kans op succes is voor deze redelijk groot, net als de plant. Ze sterft in de winter tot de grond af en kan dus worden afgedekt. Maar ze mag ook in pot.
Nieuwe generatie (2025), super laag voor de soort en nieuwe kleurtjes.
Dit is afgaande op de kleur en de compacte groeimogelijk een kruising van Salvia guaranitica met Salvia splendens. Dat zou de winterhardheid niet ten goede komen.
Ik veracht dat ze even winterhard zijn als Salvia guaranitica maar heb dat nog niet voldoende kunnen testen.
Vanwege de lange bloei ook geschikt voor potten.