Deze hybride lavendel is ontstaan uit de complexe kruising van Lavandula stoechas met een aantal andere soorten.

De kleur en bloemvorm zijn bijna identiek aan 'Helmsdale' de plant is veel compacter.
Ik vermoed dat het een zaailing is van 'Helmsdale'. Dat die tamelijk soortecht uitzaait was me al opgevallen.

Diep donker rode wijn met veel bouquet.

Grijsbladig, herbloeiend.
Heerlijk vanwege de bijna blauwe maar stiekum paarsblauwe bloemen en helder witte vlaggen.

Geweldig mooi, maar matig winterhard, dus maak er geen heggetjes van.

Een blonde Spaanse.

Een van de vele recente kruisingen van Lavandula viridis met stoechas en soms pedunculata die allemaal kunnen door- of herbloeien. Grijsbladig met helder violette vlaggen.

Zoet-zuur van geur.

Het is natuurlijk lastig kiezen tussen al die leuke kuifjes. Dit is al een wat oudere, bijna klassieke cultivar met de bijnaam 'Quasti'. En die houden wij natuurlijk graag in ere.

Geen kalk en een beschutte standplaats.

Een plant met een bijnaam, wat wil je nog meer?

Quasti zal ik nooit vergeten.

Zeer geliefd vanwege het bijna witte grijze blad en de compacte lage groeiwijze.
Korte aren met donkere bloemen sterk grijs-viltig behaard. Vrij laat bloeiend.

Een kruising van Lavandula angustifolia x lanata (wollige behaarde lavendel). Prima winterhard mits droog en zonnig geplant.
Gevonden in de jaren 80, in Kew, Royal Botanic Gardens, UK.

Liefhebber van elfstedentochten, dus droog.

Een kruising van Lavandula angustifolia met Lavandula lanata (wollige lavendel).
Ze heeft donkere bloemen in typisch taps toelopende lange aren, dus dik van onder en spits van boven op lange elegante bloemstengels.
Lavandula x chaytorae staat graag droog.
Je mag ze stevig terugsnoeien als ze in het voorjaar aan de groei gaan.

Lange wapper met poederwit, grijs blad.

Opgaand groeiende, sterk aromatische witte lavandin die doorbloeit tot de herfst.

Van jongs af aan streng snoeien, met name in het voorjaar en niet te kort voor de winter.

Witte lavandin duikt onder zeker 6 verschillende namen op terwijl er slechts 2 verschillende klonen zijn. Ik ga er tot iemand mij van het tegendeel overtuigt van uit dat 'Hidcote White' en 'Alba' dezelfde cultivar zijn.

Duidelijk fijner en compacter van bouw dan Lavandula x intermedia 'Alba' ('Hidcote White'). In de bloemen is soms op een charmante manier nog een vleugje porselein blauw te zien, vooral bij kouder weer. Violet is vluchtig. Ze groeit als 'Grosso': Het blad blijft vrij laag bij de grond en de 50 cm lange bloemstengels bepalen de uiteindelijke hoogte van 90 cm. Deze bloemstengels gaan elegant uitspreiden wat de uiteindelijke breedte geeft.

De belangrijkste lavendel op meer dan 2/3 van de zuidfranse productie velden heeft sinds de introductie door Pierre Grosso in 1972 stormachtig terrein veroverd.
Het blad blijft relatief laag, maar maakt uiteindelijk een mooi rond heuveltje met vertakkende 50 cm lange bloeistelen die breed naar buiten kunnen staan. Rijk aan etherische olie met een zoete kamfer geur. De bloemaren zijn 5,5 tot 9 cm lang, smal en spits in knop en uitgroeiend tot gedrongen taps toelopend.

Een in zuid Frankrijk van nature voorkomende hybride.
Maar deze is als tuinkruising midden jaren 50 gevonden in Canada.
Ze wordt veel gekweekt in Californië voor verse boeketjes, en potpourri, minder geschikt voor olie productie.
Een grote opgaande struik uit de Mitcham Group met tot 70 cm lange stengels.
Geliefd bij vlinders en een van de sterkst bloemig zoet geurende.

Wij vinden deze nogal aanwezig, niet alleen vanwege de intensieve kleur maar ook omdat de plant zo snelgroeiend is. Het is een van de meest winterharde Lavatera.
De kleur is hoewel erg aanwezig goed en bruikbaar in een verantwoorde tuin. Je moet er misschien even aan wennen.

Lang en rijk bloeiend.

Je moet er een stevige snoeischaar bij.

Een doorbraak binnen het geslacht: 'Lilac Lady' bloeit bijna lavendel-violet tegen een achtergrond van zachtgrijs blad. Voor mij is dit een verheffende combinatie. Wellicht minder opvallend dan 'Barnsley' of 'Bredon Spings' maar heel overtuigend. Een van de toppers uit ons sortiment en niet alleen vanwege de hoogte. 'Lilac Lady' is wel gevoelig voor natte kou en bloeit wat minder rijk als er te veel is gesnoeid.

De blauwste en bijna meest grijsbladige Lavatera

Een compacte lage vorm van Lavatera 'Barnsley'. De bloemen verkleuren minder naar roze, ze blijven beter wit dus.

Lavatera mag je diep snoeien in het voorjaar.

Deze baby is gevonden door onze lieve collega Wilco Karmelk van kwekerij Ferdinandushof.

Dit is een van de meest succesvolle pogingen 'Barnsley' te verbeteren. Ze lijken op elkaar, zijn beide wit met een donker hart. De oude bloemen bij 'Blushing Bride' verkleuren echter niet naar roze wat een goede eigenschap is. 'Blushing Bride' groeit wat minder krachtig en blijft ook iets lager.
De levensduur lijkt ons ook wat langer.

Ze zou er bijna van gaan blozen.

Volledig zilver blad met precies de bloemen van 'Barnsley'. Werkelijk overweldigend als je ze voor het eerst ziet.

Een introductie van Dirk de Winter (kwekerij de Morgen).

Het blad kan soms plaatselijk reverteren naar groen. Niet te wild snoeien voorkomt dat.

De bloemen verkleuren van wit naar roze.

Klassieke bloemen met een twist zijn leuk.

Deze is prima winterhard en zeer makkelijk.

Heeft een lang leven, ook in de vaas.

Vrolijk braaf vertier.

Oorspronkelijk inheems.

Het zijn ouderwetse planten met inheemse wortels. Uitstekend geschikt dus voor onze tuinen sterk en makkelijk en ook aantrekkelijk voor nuttige insecten, bijen en vlinders.

Compact en rijk bloeiend.

Half gevuld, dus nog wel met een open hart.

Het geheim van eeuwige schoonheid.

Braaf soepenkruid van vroeger. Plantaardige bouillon. De planten kunnen het best zo lang mogelijk van de bloei gehouden door bemesting en regelmatig terug snijden. Dat verdraagt de plant prima.
Maggieplant heeft een sterke smaak die snel overheerst. Een echt keukenkruid dus, maar ach, als de bloeistengel eenmaal omhoogschiet is dat ook nog eens goed voor een heerlijk geurig boeket.

Door de Romeinen uit Iran gehaald.

Er zijn heel veel verschillende rassen van honingbes. De onderlinge verschillen zijn niet erg groot. Dit is een Siberisch ras met wat langgerekte bessen.

Het zijn oersterke planten.
Ze zijn prima zelfbestuivend en voor zo ver ik weet bestaat er geen 'bestuivingstabel' maar wanneer je meerdere struiken plant, kies dan verschillende cultivars. Kruisbestuiving zorgt zoals bij veel gewassen voor betere vruchtzetting.

Gelukkig makend contrast van dubbel diep rood met zuiver zilver bij deze bijzondere plant gevonden in de kwekerijtuin van Christine Stott in Buckinghamshire.
Een spectaculaire verbetering van wat tot nu toe vanwege de foute kleur wat 'gewoontjes' werd gevonden.
Ze leven niet bijzonder lang tenzij je ze om de paar jaar verjongt door ze te delen.

Ze bloeit zo geweldig lang omdat ze vrijwel geen zaad maakt.

Een wonderlijke combinatie van diep chocoladebruin blad met wat mij betreft overbodige gele bloemetjes. Het contrast is wel spectaculair. Maar alleen het donkere blad heeft al voldoende sierwaarde. In het vroege voorjaar ziet dat er al heel spannend uit. Op vochtige grond een lekker woekerende plant, maar je haalt er makkelijk van weg wat te veel is. Houdt dus van veel vocht.

Onverwoestbaar makkelijk.

Bloeit vroeg met geurende bloemen met tot 18 cm lange bloemblaadjes die elegant en sprookjesachtig naar beneden hangen.
Na de bloei loopt het blad bronsgroen uit. De herfstkleur van het blad is goud-geel.

Na 10 jaar zo'n 4 tot 5 meter hoog, maar hij groeit door, zowel in hoogte als zijwaarts.

In 1959 gevonden door en vernoemd naar K. Wada in Japan.

Gloster is een Duits ras met een aangename zoetzure smaak en goede bewaarbaarheid. Het is een vrij krachtige opgaande groeier die regelmatig moet worden gesnoeid, Ze is zeker als laagstam al op jonge leeftijd vruchtbaar.

Gloster is weinig ziektegevoelig en goed zelfbestuivend. Andere bestuivers zijn: 'Cox', 'Discovery', 'Golden Delicious', 'James Grieve' 'Pinova, 'Santana'.

Een grote fris zoetzure redelijk bewaarbare handappel met een fijne rode blos.

Appelrassen niet altijd zelfbestuivend en ook niet elk ras is geschikt als bestuiver. 'Jonagold' is redelijk zelfbestuivend, een betere opbrengst mag je verwachten door er een van de volgende bestuivers bij te planten: Alkmene, Benoni, Discovery, Elstar, Gloster, James Grieve, Jonathan, Laxton Superb, Lombarts Calville, Melrose, Odin of Zoete Oranje.

'Kordona' neemt als zuilvorm weinig plaats in en kan zelfs in pot op het terras worden gehouden. Het is een fris zoet-zure handappel. De appels groeien op kort vruchthout dicht tegen de stam. Het boompje hoeft door die groeiwijze niet of nauwelijks te worden gesnoeid.
De rijpe appels zijn tot 4 weken bewaarbaar.
'Kordona' is enigszins zelf bestuivend. Bestuivers zijn vooral andere zuilvormen zoals 'Bolero', 'Green Cat', 'Polka' en 'McIntosh'.