Deze 'kom van schoonheid' is een half gevulde kruidachtige cultivar, vroeg en rijk bloeiend roze met een opvallend hart.
Japans type heet dat.

Het krachtige roze wordt geblust door het crème gele hart.

Deze schaal slagroom is een van de allermooiste gevulde witte.

Staat op zichzelf, geen steun nodig.

Licht en luchtig van geur.

Halfgevulde rozerode, afkomstig van Orville, de Amerikaanse veredelaar uit Illinois die ook veel Hemerocallis cultivars heeft geïntroduceerd.

Vroeg, dubbel wit met een vleugje roze als de knoppen net open zijn. Oudere bloemen zijn volledig wit.

Relatief hoog (100 cm), goed geurend.

Stevige lange stelen, ideaal als snijbloem.

Het meest bijzonder blad dat we kennen bij pioenen.
Subtiel, zacht varenachtig en ontwapenend vurig rode of roze open bloemen.

Ze is, in tegenstelling tot de rest, een liefhebber van eerder humeuze, licht zure grond.

Dit zijn zaailingen dus de kleur van variëren.

Vernoemd naar de Aglaja die we spraken bij kwekerij Gräfin von Zeppelin, niet ver van de Zwitserse grens. En inderdaad familie van de luchtvaart pionier.
'Aglaja' heeft grote, half gevulde, bloemen met een indrukwekkend zwart hart.
Op de kwekerij zijn Oosterse papavers een grote uitdaging omdat ze in de zomer afsterven en dan te veel water krijgen. In de volle grond lost dat zichzelf op. Maar zet ze wel wat verder naar achter zodat de krater na de bloei wordt verbloemd.

Beschrijven hoeft niet, bijna iedereen vind dit prachtig en wil het meteen hebben.
Bedenk wel: Het is een tropische plant die absoluut geen vorst verdraagt. Overwinteren kan boven 10 graden.
Beschouw dit mooiste gras op aarde eventueel als eenjarige. Ze groeien er snel genoeg voor. Geweldig in pot met contrasterend blad.

Het is net de Eiffeltoren: Je moet hem minstens een keer in je leven hebben gezien.

Uitstekend winterhard voor een Penstemon, net als 'Huskers Red' maar dan nog veel intensiever van kleur.

Donkerder blad en meer sprekende bloemen. Duidelijk een verbetering denken we.

Met dank aan Dale Lindgren van Nebraska University die er serieus werk van heeft gemaakt.

Penstemon digitalis is in ons klimaat volledig winterhard. (Veel Penstemon soorten zijn op het randje, of net niet winterhard.)

Deze introductie van Skagit Gardens heeft datzelfde bronsgroene blad als zusje 'Husker Red' maar dan misschien een nog beter daarbij passende kleur bloemen.

Wollige bloemkelken aan lange aren, heerlijk zilver grijze stengels en blad.
In het voorjaar knip je ze diep terug; verder geen omkijken naar en gegarandeerd een eindeloos lang bloemenfeest in het najaar.
Ze komen van de ijskoude steppes in de Kaukasus, maar doen het ook voortreffelijk in heet zuid Frankrijk.
Maak je dus geen zorgen als iemand beweert dat deze een beetje bang wordt van vorst.

Onzin: Dit is Genghis Khan lavendel.

De dwergvorm van 'Blue Spire'. Deze dingen komen uit de Mongoolse stenige steppe waar ze samen met Eremurus staan. Ze hebben dus niets nodig behalve zon. Kou deert ze ook niet.
Diep snoeien in het voorjaar.

Deze zilveren droom, samen met Echinacea en Verbena, vormt sinds 2010 de ruggengraat van onze prairie border.

Peter Catt van Liss Forest Nursery, Hampshire, Groot-Brittannië is de uitvinder van de beste Russische salie tot nu toe: 'Lacey Blue' en in 2012 introduceerde hij 'Silvery Blue'.

Nog ietsje lager en dus steviger maar vooral vanwege het zeer zilveren blad een opwindende introductie.

Ze zijn allemaal prima winterhard en geurig.

Zilveren Djengis Khan lavendel.

Extra zilver blad en zeer rijke volle bloei kenmerken deze recente dwergvorm gevonden tussen zaailingen van 'Blue Spire'.

Knippen zorgt voor herbloei. Maar doe dat in ieder geval elk voorjaar.

Goed voor een zilveren medaille op Plantarium 2009.

Deze heeft de fijnste wollige bloemen.

Hier vul je snel grote gaten mee. Het is een ijzersterke robuuste plant die tot diep in het najaar presteert. Eindelijk een die Eupatorium purpureum naar de kroon stoot.

Maak er samen met dat koninginnenkruid en Miscantus zo'n massief stevig najaarshoekje mee.

Een joekel van een dikkerd.

Chris heeft niet ook nog een oranje veld. Deze is afgeleid van 'Blackfield'.

Het is een ietwat elegant doorknikkende aar die naar oranje neigend roze bloeit.

Lekker met blauw en grijs of bijvoorbeeld zo'n porseleinen Clematis x jouiniana.

Even sterk en even makkelijk als de rest.

Een recente introductie van Chris Ghyselen, de Belgische tuinarchitect en tevens Persicaria koning. De meeste van onze Persicaria zijn door hem geselecteerd.

Deze nieuwe bloeit rijk en lang met zeer ranke lange bloemstengels.

Persicaria zijn heel sterk en makkelijk en bloeien meestal tot de eerste vorst waarna ze abrupt in elkaar zakken.

De bijzondere kleur bedankt deze Phlomis aan haar kruisingsouders. (P. purpurea x P. crinita) Phlomis laat zich maar moeilijk stekken. De meeste worden daarom gezaaid. Bij deze kan dat helaas niet. Zoals je ziet is het stekken gelukt. Massaal zullen we haar helaas nooit aan kunnen bieden.
Ze staat al jaren in onze tuin. In strenge winters vriest ze tot de grond terug om in het voorjaar weer uit te lopen. In dat geval bloeit ze niet in het voorjaar, maar in het najaar.

Heerlijk mediterrane uitdijende heester met dof groen-grijs- viltig blad en donkergele bloemen in etages voor een warme zonnige plek.
De knoppen van Phlomis worden voor de winter aangelegd. Ze kunnen bij strenge vorst wat invriezen. Phlomis fruticosa vriest wel in maar is ook erg goed in snel weer nieuwe knoppen aanleggen nadat ze zijn teruggesnoeid.

Uit Kreta, voor je tuin.

Phlomis russeliana mag in geen enkele tuin met mediterrane aspiraties ontbreken. De crème gele bloemen in etages maken veel indruk. Het is een warmte uitstralende plant met groot olijfgroen wollig blad. Dat blad heeft bovendien een sterk onkruid werende werking.

Kruidachtig en half-bladhoudend. Best in de zon. Prima winterhard.

Deze wordt wel verward met Phlomis russeliana, Het zijn beide kruidachtige, dus niet verhoutende soorten, maar deze is subtieler van kleur en veel hoger. De verfijnde combinatie van groen-grijs wollig blad met zacht roze met beige bloemen vind ik heel aangenaam. Het is mede vanwege haar hoogte een indrukwekkende plant die soms zelfs de 2m haalt.
Ze is prima winterhard en half bladhoudend.

Turkse salie, uit Griekenland.

Deze vlambloem uit de Oostelijke VS staat van nature in de halfschaduw, tussen struiken of in bosranden.
De bloemen geuren lichtjes. De plant verspreid zich heel geleidelijk, dus niet overrompelend, met worteluitlopers.

'Blue Moon' wijkt af van de wildvorm door brede petalen die volle maan-ronde bloemen vormen.

Makkelijke, lieflijke maanwolkjes.

Phlox mag van mij geen tweekleurige bloemen hebben. Het is het voetvolk van de tuin. Simpele onopvallende planten die alleen voor kleur zorgen op hun eigen niveau. Deze doet dat zeer laag en zeer vroeg.
(om verwarring te voorkomen: er zijn twee Phlox 'White Admiral'; een hoge en een lage)

Licht en luchtig, vulgair functioneel.

Veel Phloxen hebben last van drie dingen: tweekleurige bloemen in foute kleuren en meeldauw.

David heeft nergens last van.

De bloemen geuren en kunnen ook op de vaas.

Een sterke witte bordervuller.

Een leuke nieuwe freak onder de vlambloemen.

We maakten er voor de grap een kleine hoeveelheid planten van omdat het ook voor ons nog zo nieuw is.

Stelt tot nu toe niet teleur.

Je zou er bijna van gaan trouwen.

Vijftien centimeter sneeuwgarantie in mei biedt deze een eenvoudige, gemakkelijke vaste plant waar je grote vakken mee kunt vullen.

Ze staat niet graag al te donker of te droog in de zomer.

Maagdelijk wit.