De witte bloemen met een crèmekleurige waas en een snufje roze steken duidelijk en nogal verrassend af tegen het prachtig diep rode blad.

Ze is polvormend met grondstandige rozetten, een probleemloze plant voor elke standplaats in zon of halfschaduw.

Prima winterhard.

Penstemon digitalis is in ons klimaat volledig winterhard. (Veel Penstemon soorten zijn op het randje, of net niet winterhard.)

Deze introductie van Skagit Gardens heeft datzelfde bronsgroene blad als zusje 'Husker Red' maar dan misschien een nog beter daarbij passende kleur bloemen.

Wollige bloemkelken aan lange aren, heerlijk zilver grijze stengels en blad.
In het voorjaar knip je ze diep terug; verder geen omkijken naar en gegarandeerd een eindeloos lang bloemenfeest in het najaar.
Ze komen van de ijskoude steppes in de Kaukasus, maar doen het ook voortreffelijk in heet zuid Frankrijk.
Maak je dus geen zorgen als iemand beweert dat deze een beetje bang wordt van vorst.

Onzin: Dit is Genghis Khan lavendel.

De dwergvorm van 'Blue Spire'. Deze dingen komen uit de Mongoolse stenige steppe waar ze samen met Eremurus staan. Ze hebben dus niets nodig behalve zon. Kou deert ze ook niet.
Diep snoeien in het voorjaar.

Deze zilveren droom, samen met Echinacea en Verbena, vormt sinds 2010 de ruggengraat van onze prairie border.

Peter Catt van Liss Forest Nursery, Hampshire, Groot-Brittannië is de uitvinder van de beste Russische salie tot nu toe: 'Lacey Blue' en in 2012 introduceerde hij 'Silvery Blue'.

Nog ietsje lager en dus steviger maar vooral vanwege het zeer zilveren blad een opwindende introductie.

Ze zijn allemaal prima winterhard en geurig.

Zilveren Djengis Khan lavendel.

Extra zilver blad en zeer rijke volle bloei kenmerken deze recente dwergvorm gevonden tussen zaailingen van 'Blue Spire'.

Knippen zorgt voor herbloei. Maar doe dat in ieder geval elk voorjaar.

Goed voor een zilveren medaille op Plantarium 2009.

Deze heeft de fijnste wollige bloemen.

Vingerbrreed lang smal blad, oersterk en lekker lage compacte rand- of vulplant.

Zeer rijkbloeiend.

Dit is die simpele plant die je zag in een tuin en waarvan je dacht; "Wat een vondst, wat is dat ook alweer?"

Onverwoestbaar.

Van het zwarte veld, proefveld van Chris van Geyselen. Deze diep donker rode vorm.

Een wat lagere, later en langer bloeiende cultivar.

Persicaria raak je nooit kwijt. Ze kunnen op elke grondsoort en laten niet over zich heen lopen.

Hier vul je snel grote gaten mee. Het is een ijzersterke robuuste plant die tot diep in het najaar presteert. Eindelijk een die Eupatorium purpureum naar de kroon stoot.

Maak er samen met dat koninginnenkruid en Miscantus zo'n massief stevig najaarshoekje mee.

Een joekel van een dikkerd.

Een stevige op zichzelf staande cultivar met goed gave bloemen in volle aren.

Als allemaal, onverwoestbaar.

Deze selectie uit 2008 van Jan Spruyt is hot.

Chris heeft niet ook nog een oranje veld. Deze is afgeleid van 'Blackfield'.

Het is een ietwat elegant doorknikkende aar die naar oranje neigend roze bloeit.

Lekker met blauw en grijs of bijvoorbeeld zo'n porseleinen Clematis x jouiniana.

Even sterk en even makkelijk als de rest.

Een recente introductie van Chris Ghyselen, de Belgische tuinarchitect en tevens Persicaria koning. De meeste van onze Persicaria zijn door hem geselecteerd.

Deze nieuwe bloeit rijk en lang met zeer ranke lange bloemstengels.

Persicaria zijn heel sterk en makkelijk en bloeien meestal tot de eerste vorst waarna ze abrupt in elkaar zakken.

Korte stompe aren in heftig vuurrood.

Wellicht de roodste en al even robuust als de rest.

Dit is onze favoriete rode.

Kroes is mooi, plat is lekker. Topkoks weten hoe heerlijk zoet Italiaanse peterselie is. Ik zou nog verder willen gaan, wanneer je echt drastisch wilt schiften: aan de peterselie herken je de kok.
Als ze na de winter bloeien worden ze een beetje bitter, maar deze kan zich wel in stand houden door zelf uitzaai.

Wellicht het allerbelangrijkste keukenkruid dat er is.

Nog een keer: peterselie is het allerbelangrijkste keukenkruid dat er is. In de rijke plattelands keuken komt het dagelijks op tafel. Mijn Duitse tante heeft een zeer grote moestuin, alle bedden zijn er omzoomd met deze peterselie. Ze produceert er tonnen van. Voor de winter legt ze peterselie in, in zout. Invriezen voor de winter kan natuurlijk ook.

Persoonlijk vind ik de platte lekkerder.

Deze majestueuze schermbloemige kan een beetje tippen aan Ferula. Dus ze is geweldig.
Het blad komt niet hoger dan 70 cm, de rest vormt het bloemstengel festijn. Die stengels zijn bovendien donker purper.
Een zeer bruikbaar verticaal element voor je border dus. Ik denk daarbij aan prairie hoewel ze oorspronkelijk uit zuid-oost Europa komt.
Ze is monocarp, dus sterft na de bloei, maar houdt zich uitstekend in stand via zaailingen. Bijen zijn er dol op.

De bijzondere kleur bedankt deze Phlomis aan haar kruisingsouders. (P. purpurea x P. crinita) Phlomis laat zich maar moeilijk stekken. De meeste worden daarom gezaaid. Bij deze kan dat helaas niet. Zoals je ziet is het stekken gelukt. Massaal zullen we haar helaas nooit aan kunnen bieden.
Ze staat al jaren in onze tuin. In strenge winters vriest ze tot de grond terug om in het voorjaar weer uit te lopen. In dat geval bloeit ze niet in het voorjaar, maar in het najaar.

Heerlijk mediterrane uitdijende heester met dof groen-grijs- viltig blad en donkergele bloemen in etages voor een warme zonnige plek.
De knoppen van Phlomis worden voor de winter aangelegd. Ze kunnen bij strenge vorst wat invriezen. Phlomis fruticosa vriest wel in maar is ook erg goed in snel weer nieuwe knoppen aanleggen nadat ze zijn teruggesnoeid.

Uit Kreta, voor je tuin.

Phlomis russeliana mag in geen enkele tuin met mediterrane aspiraties ontbreken. De crème gele bloemen in etages maken veel indruk. Het is een warmte uitstralende plant met groot olijfgroen wollig blad. Dat blad heeft bovendien een sterk onkruid werende werking.

Kruidachtig en half-bladhoudend. Best in de zon. Prima winterhard.

Deze wordt wel verward met Phlomis russeliana, Het zijn beide kruidachtige, dus niet verhoutende soorten, maar deze is subtieler van kleur en veel hoger. De verfijnde combinatie van groen-grijs wollig blad met zacht roze met beige bloemen vind ik heel aangenaam. Het is mede vanwege haar hoogte een indrukwekkende plant die soms zelfs de 2m haalt.
Ze is prima winterhard en half bladhoudend.

Turkse salie, uit Griekenland.

Phlox mag van mij geen tweekleurige bloemen hebben. Het is het voetvolk van de tuin. Simpele onopvallende planten die alleen voor kleur zorgen op hun eigen niveau. Deze doet dat zeer laag en zeer vroeg.
(om verwarring te voorkomen: er zijn twee Phlox 'White Admiral'; een hoge en een lage)

Licht en luchtig, vulgair functioneel.

Veel Phloxen hebben last van drie dingen: tweekleurige bloemen in foute kleuren en meeldauw.

David heeft nergens last van.

De bloemen geuren en kunnen ook op de vaas.

Een sterke witte bordervuller.

Een Nederlandse introductie uit 2010, na 8 jaar testen geselecteerd op geur en ziekte resistentie.

Phloxen zijn makkelijke standvastige planten.

Ik vind de meeste wat al te bont en ben geen fan van van tweekleurige bloemen. Maar deze mag er zijn, met haar zoet-sappige bloemetjes.

Een leuke nieuwe freak onder de vlambloemen.

We maakten er voor de grap een kleine hoeveelheid planten van omdat het ook voor ons nog zo nieuw is.

Stelt tot nu toe niet teleur.

Je zou er bijna van gaan trouwen.

Net als de rest van de kruip phloxjes wolkig en laag, maar dan met een vleugje blauw in het wit.

Voor de zachte kleuren border.

Bloemetjes die zichzelf verkopen.