Vernoemd naar de Aglaja die we spraken bij kwekerij Gräfin von Zeppelin, niet ver van de Zwitserse grens. En inderdaad familie van de luchtvaart pionier.
'Aglaja' heeft grote, half gevulde, bloemen met een indrukwekkend zwart hart.
Op de kwekerij zijn Oosterse papavers een grote uitdaging omdat ze in de zomer afsterven en dan te veel water krijgen. In de volle grond lost dat zichzelf op. Maar zet ze wel wat verder naar achter zodat de krater na de bloei wordt verbloemd.

Geur geraniums compenseren hun wat kleinere bloemetjes met hun fantastische geur.

In dit geval is dat rozengeur.

In de winter zet je ze in je slaapkamer want ze zijn natuurlijk niet winterhard. Maar het zijn heerlijke potplanten.

Nu nog een beetje maneschijn.

Deze lieve schat en ik zijn al heel lang vrienden.
Het was een van mijn eerste geurplanten.
En eerste liefdes vergaan nooit. Dit is dus de meest aangenaam geurende plant op aarde.
We maakten voor het eerst kennis in Frankrijk, veel meer wil ik er niet over kwijt.

Je moet haar wel op je slaapkamer overwinteren.

Wild romance.

Het heeft lang geduurd tot ik deze leerde waarderen. Ik vond de lampenpoetsers nogal stijfjes en begon met de wat minder gangbare vormen. In de loop der jaren viel mij op hoe mooi hun winterbeeld is. Tot de winter zijn het nette polletjes die voor siergrassen vrij vroeg bloeien met strakke pluimpjes.
Je ziet ze vaak in grote groepen in de voortuinen van strakke witgeschilderde villa's. Soms met een paar berkenboompjes en verder niets.

Laag siergras dat elegant breed uitwaaiert en lang bloeit.

Lastig om niet even aan te zitten of het te aaien.

De juiste bloeitijd voor veel prairie stijl combinaties, maar ook prima als solitair.

Eleganter dan de meeste, lampenpoetsers. Ik vind ze bijna allemaal iets te stijfjes.

Uitstekend winterhard voor een Penstemon, net als 'Huskers Red' maar dan nog veel intensiever van kleur.

Donkerder blad en meer sprekende bloemen. Duidelijk een verbetering denken we.

Met dank aan Dale Lindgren van Nebraska University die er serieus werk van heeft gemaakt.

De witte bloemen met een crèmekleurige waas en een snufje roze steken duidelijk en nogal verrassend af tegen het prachtig diep rode blad.

Ze is polvormend met grondstandige rozetten, een probleemloze plant voor elke standplaats in zon of halfschaduw.

Prima winterhard.

Penstemon digitalis is in ons klimaat volledig winterhard. (Veel Penstemon soorten zijn op het randje, of net niet winterhard.)

Deze introductie van Skagit Gardens heeft datzelfde bronsgroene blad als zusje 'Husker Red' maar dan misschien een nog beter daarbij passende kleur bloemen.

De dwergvorm van 'Blue Spire'. Deze dingen komen uit de Mongoolse stenige steppe waar ze samen met Eremurus staan. Ze hebben dus niets nodig behalve zon. Kou deert ze ook niet.
Diep snoeien in het voorjaar.

Deze zilveren droom, samen met Echinacea en Verbena, vormt sinds 2010 de ruggengraat van onze prairie border.

Peter Catt van Liss Forest Nursery, Hampshire, Groot-Brittannië is de uitvinder van de beste Russische salie tot nu toe: 'Lacey Blue' en in 2012 introduceerde hij 'Silvery Blue'.

Nog ietsje lager en dus steviger maar vooral vanwege het zeer zilveren blad een opwindende introductie.

Ze zijn allemaal prima winterhard en geurig.

Zilveren Djengis Khan lavendel.

Vingerbrreed lang smal blad, oersterk en lekker lage compacte rand- of vulplant.

Zeer rijkbloeiend.

Dit is die simpele plant die je zag in een tuin en waarvan je dacht; "Wat een vondst, wat is dat ook alweer?"

Onverwoestbaar.

Van het zwarte veld, proefveld van Chris van Geyselen. Deze diep donker rode vorm.

Een wat lagere, later en langer bloeiende cultivar.

Persicaria raak je nooit kwijt. Ze kunnen op elke grondsoort en laten niet over zich heen lopen.

Hier vul je snel grote gaten mee. Het is een ijzersterke robuuste plant die tot diep in het najaar presteert. Eindelijk een die Eupatorium purpureum naar de kroon stoot.

Maak er samen met dat koninginnenkruid en Miscantus zo'n massief stevig najaarshoekje mee.

Een joekel van een dikkerd.

Een stevige op zichzelf staande cultivar met goed gave bloemen in volle aren.

Als allemaal, onverwoestbaar.

Deze selectie uit 2008 van Jan Spruyt is hot.

Een recente introductie van Chris Ghyselen, de Belgische tuinarchitect en tevens Persicaria koning. De meeste van onze Persicaria zijn door hem geselecteerd.

Deze nieuwe bloeit rijk en lang met zeer ranke lange bloemstengels.

Persicaria zijn heel sterk en makkelijk en bloeien meestal tot de eerste vorst waarna ze abrupt in elkaar zakken.

Korte stompe aren in heftig vuurrood.

Wellicht de roodste en al even robuust als de rest.

Dit is onze favoriete rode.

Kroes is mooi, plat is lekker. Topkoks weten hoe heerlijk zoet Italiaanse peterselie is. Ik zou nog verder willen gaan, wanneer je echt drastisch wilt schiften: aan de peterselie herken je de kok.
Als ze na de winter bloeien worden ze een beetje bitter, maar deze kan zich wel in stand houden door zelf uitzaai.

Wellicht het allerbelangrijkste keukenkruid dat er is.

Nog een keer: peterselie is het allerbelangrijkste keukenkruid dat er is. In de rijke plattelands keuken komt het dagelijks op tafel. Mijn Duitse tante heeft een zeer grote moestuin, alle bedden zijn er omzoomd met deze peterselie. Ze produceert er tonnen van. Voor de winter legt ze peterselie in, in zout. Invriezen voor de winter kan natuurlijk ook.

Persoonlijk vind ik de platte lekkerder.

Deze majestueuze schermbloemige kan een beetje tippen aan Ferula. Dus ze is geweldig.
Het blad komt niet hoger dan 70 cm, de rest vormt het bloemstengel festijn. Die stengels zijn bovendien donker purper.
Een zeer bruikbaar verticaal element voor je border dus. Ik denk daarbij aan prairie hoewel ze oorspronkelijk uit zuid-oost Europa komt.
Ze is monocarp, dus sterft na de bloei, maar houdt zich uitstekend in stand via zaailingen. Bijen zijn er dol op.

De bijzondere kleur bedankt deze Phlomis aan haar kruisingsouders. (P. purpurea x P. crinita) Phlomis laat zich maar moeilijk stekken. De meeste worden daarom gezaaid. Bij deze kan dat helaas niet. Zoals je ziet is het stekken gelukt. Massaal zullen we haar helaas nooit aan kunnen bieden.
Ze staat al jaren in onze tuin. In strenge winters vriest ze tot de grond terug om in het voorjaar weer uit te lopen. In dat geval bloeit ze niet in het voorjaar, maar in het najaar.

Voor het eerst ingevoerd in 1999. Nu eindelijk in productie. Kweken is een kwestie van geduld.
Een van de meest spectaculaire Phlomis die ik ken, hoog uit de bergen van Marokko.
We hebben haar jaren lang getest en ook wel eens verloren. Nu hebben we denk ik de slag te pakken.
Gigantisch blad en lange stengels met reusachtige zacht roze bloemen.
Grijp je kans zo lang de voorraad strekt.

Phlomis russeliana mag in geen enkele tuin met mediterrane aspiraties ontbreken. De crème gele bloemen in etages maken veel indruk. Het is een warmte uitstralende plant met groot olijfgroen wollig blad. Dat blad heeft bovendien een sterk onkruid werende werking.

Kruidachtig en half-bladhoudend. Best in de zon. Prima winterhard.

Deze wordt wel verward met Phlomis russeliana, Het zijn beide kruidachtige, dus niet verhoutende soorten, maar deze is subtieler van kleur en veel hoger. De verfijnde combinatie van groen-grijs wollig blad met zacht roze met beige bloemen vind ik heel aangenaam. Het is mede vanwege haar hoogte een indrukwekkende plant die soms zelfs de 2m haalt.
Ze is prima winterhard en half bladhoudend.

Turkse salie, uit Griekenland.

Phlox mag van mij geen tweekleurige bloemen hebben. Het is het voetvolk van de tuin. Simpele onopvallende planten die alleen voor kleur zorgen op hun eigen niveau. Deze doet dat zeer laag en zeer vroeg.
(om verwarring te voorkomen: er zijn twee Phlox 'White Admiral'; een hoge en een lage)

Licht en luchtig, vulgair functioneel.

Phlox moet van mij egaal van kleur zijn met die papegaaien kan ik niet zo veel. Paniculata is mooi statig rechtopstaand en vaasvaardig.

Deze is tamelijk meedauw resistent, goed geurend en vrijwel egaal van kleur.

Alleen, waarom 'Blue' want dit is toch echt violet.